525.Az

VƏTƏN- şeir


 

VƏTƏN- <b style="color:red">şeir</b>

GÖYƏRÇİN

 

Səni sevdim, Vətən!

Dostun dostum, düşmənin düşmənim oldu.

Xoş günün özgələrin,

Bostanına atılan daş mənim oldu.

Həyəcanında yuxusuz gecələrim əridi,

Səni qorumaq cəhdim şeirlərimdə

misra-misra qara qüvvələrin üstünə yeridi.

Şahidi olduğum müsibətlərini qələmə alıb

dünyaya yolladım,

Bir az küsgün qızın olduğum üçün

şücaətimə sevinən olmadı.

 

Sən gözəlsən, Vətən!

Arzularım üçün bitib, tükənməyən azadlıq

mənbəyi, 

rahatlığım üçün dar oldun.

Qadınların zəhmətkeş, azacıq məqsədlərindən

uzaq düşmüş oldular,

Kişilərin Qarabağ savaşından əliboş döndülər,

Ulduzların yandılar, söndülər...

Sənin baharını yaşadım, ömrümün yox,

Sənin yükünü daşıdım, özümün yox.

Sən yaşayasan deyə uydurduğum səhnələrdə 

yüz kərə öldüm,

Torpaqların işğal altında inlədikcə

Cəhənnəmin özünü gördüm.

 

Sən doğmasan, Vətən!

Rəftarın bir az soyuqdur.

Bəlkə də, səni yetərincə sevmədim,

Bəlkə də, sevgisizlikdən üşüyən ruhum

bu soyuqluğa layiqdir.

Məni qınama, şair olduğum üçün.

Məni danlama, insan kimi doğulduğum üçün.

Hamı insan kimi gəlsəydi dünyaya

Sərhədlərə ehtiyac qalmazdı,

Hamı bəşəri sevsəydi, müharibələr olmazdı.

Məkrlilərin irq bölgüsü 

Ədalətin üzərinə qalın kölgə salmazdı. 

 

 

Mənim Vətənim böyükdür, Vətən!

Qaraların da Vətəni Vətənimdir, ağların da.

Əzilən hər kəsin Vətəni mənimdir.

İnsanlığa laqeyd ola bilmirəm,

Ac-yalavac uşaqların acı göz yaşlarına

biganə qala bilmirəm.

Dünya seyrinə çıxıram ürəyimdə Sən,

Vətənin şəxs əvəzliyi əvəzsizliyidir,

bilirəm.

Sirrini vermərəm heç kimə.

Sən əzizsən, Vətən,

Amma “dünya vətənimdir” desəm, incimə. 

 





02.08.2013    çap et  çap et