Ələsgər Əhməd 1996-cı il dekabrın 19-da Bakıda anadan olub. Orta məktəbdə oxuduğu illərdə şeirlərinə görə bir neçə diplomla təltif olunub.
2015-2019-cu illərdə Azərbaycan Kooperasiya Universitetində təhsil alıb. Universitetlər arasında keçrilmiş "Qış sədası" şeir müsabiqəsinin qalibi olub. Bugünlərdə "Bir ovuc suda" adlı şeirlər kitabı nəşr edilib.
Sinif "o"
Gözlərini qapıdan,
çəkməməkdən başlayar
Onun dərsə gəlməməyi
Əvvəl lövhədə həsrəti çəkilər,
Sonra ürəyi.
İkisini birləşdirib sevərsən
Təksən deyə, iki alarsan
Yanındakı boş stulda oturan olmaz
Ki, ayaqları
məktəbli formasındakı yoxluqdan başqa,
nəsə saxlaya bilməz.
Əlinin içində yuxulu olarsan
Pəncərəni,
top əvəzi sındırar - səhər
Dəftərindən bir ağ vərəq qoparıb,
Qara saçlarına göndərərsən,
təyyarə təhər.
Bir söz belə yazmadan.
Çatsa, başa tez düşər
qayıtsa, qanadından tel düşər.
Suallar,
almadığın cavablardan verildikcə
Tənəffüsün də səsi kəsilər,
Dəhlizin boşluğunda.
Müəllimə qələm verən dostuna, düşmən kəsilərsən
Qayıbla, jurnalın tanışlığında.
Bir partada sevgidən,
O birində darıxmaqdan danışılar
Barmağını qaldırıb, susarsan
Hisslərin evdə qalar.
Birdən tənhalığın səsin çıxararsan
Müəllim yox,
"Hər zaman yanındayıq" deyənlərin,
sükutu qovar.
Çiynində, özündən ağır ayrılıqla,
evə gələndə görərsən ki,
Xəyallar sevginin yol qırağıdır
Dayanmadan, tez keçərsən,
qəza təhlükəsi var.
Rebekka
Van Qoqun kəsilən qulağına and olsun
Arxamca dediyin bütün "gəl"ləri eşidirəm
Mənə olan nifrətinin səsi
Dodaqlarını bürüyür
Meyvəsindən günah dişlədiyimiz
Alma ağacı da çürüyür, Rebekka
Dünən yenə masadakı çərçivədən gəl çağırırdın
Mən şəkilləri eşidirəm
Dodaqlarının qırmızısı döşəməyə dağılırdı
Bildin hansı şəkil?
- Sol qolunla dünyanı qucaqlamışdın
Gözlərin sonuncu çağırışını edirdi
Açmağa gecikdiyim telefon zəngi kimi
Sağ qolunu məscidin divarından asmışdın
Heç nəyə yaramırdı - Çexovun tüfəngi kimi
Əllərim Antarktidan daha soyuqdu
Ovuclarımda buz salxımına dönüb
Siqaretimin qüllabından oğurladığım tüstü
Keçdiyin yollardan qəsdən keçsəm də,
Toqquşmamaq istəyim -
Gəmiçinin Aysberq qorxusundan da pisdi.
Məncə, elə susmağım
Əsrin ən yaxşı minacatıdı
Aramızdakı münasibət
Şimal buzlu okeanın plagiatıdı, Rebekka
Mən bir az getməyindən narazıyam
Bir az da, darıxa bilməməyindən
Yoxluğun da dağ boydadı
Zirvəsində bir göyərçin sülh axtarır
- Qanadı yoxdu -
Özümü atmağımın da adı yoxdu
Bilirəm ki, tutacam gəlməməyindən
Bir gün, yaşamaq üçün
Qəpiklərimizə güllə atacağıq
Muğayat ol, ölməməyindən, Rebekka.
Sıradan "bir gün"
Ovuclarımda bir quş azadlığı qanad çırpırdı
Səni gözlədiyim ağacın altında
Ayaqlarım siqaret almağa,
Əllərim saçımı qaydaya salmağa getdi.
Bir mağazanın qapısı gecikməyinə çırpıldı
Bir süpürgəçi xala ömrünü təmizlədi,
tıxacın altında.
Hər gün ayrı-ayrı evlərdə,
qapıları kilidlənən, bütün gözəl qadınlar da
Gözlərimə -
Tanrının səliqəsindən məktub yazırdı.
Maşınlar da,
sürət həddini düşəcəyin dayanacaqda pozurdu.
Qorxurdum.
Sən, o avtobusdan düşməsən də
mən, avtobusdan düşənlərin,
üzündəki yorğunluğun hara gedəcəyini
Heç vaxt görüşməyənlərin
Görüşsələr, qızın köynəyin qırışlarına,
Oğlanın bəhanələri eşidib,
özünü susmaq haqqına, necə təqdim edəcəyini,
izləmək həvəsinə düşmüşdüm.
Biz bir budaqdan qopmuşduq
Sən Nyutonun başına,
Mən Adəmin mədəsinə düşmüşdüm.
Görüşmədik.
Güllələr günəşi qan damarına çevirdi
Üzündən günəş öpən qızın,
Üzündə qırmızı nöqtələr yarandı
Amma görmədi ki,
günəş də qırmızı rəngdədi
Onu öpən dodaqları qandı.
O, çilli qız da öldü
Günəşin qırmızı bayrağa,
Torpağın qanlı su hövzəsinə dönüşdüyü yerdə
Qoca veteran da,
ordenlərini güllələrə sipər etdi
Günəş batan kimi döyüşdüyü yerdə
Qucağımızdakı körpələr, ayağımızda öldü.
Adamlar barıt qoxusuna alışandan
Bütün xəstəliklər də sarılıq tutdu
Uzaqdan baxanda böyük,
Yaxından baxanda, ulduzlardan balaca günəş
O, çilli qızı da,
Qırmızıdan əvvəlki rəngini də unutdu
Evlərimizdən bizi "sülh"lər qovsa da,
Müharibələrlə qapı-qonşu olduq
Bizə qələm tutmağı öyrətdilər
"Qələm" sındırmağa qarşı olduq
Yazdıq, dəridən-qabıqdan çıxdıq, alınmadı
Buludları günəşin üstünə yıxdıq, alınmadı.
Qaçmağı da bacarmadıq
Sərhədlər kəsdi ayaqlarımızı
Güllələr günəşi qan damarına çevirdi
Şair dostumu da öldürdülər,
O, günəşi sevirdi,
Mən də ki, çilli qızı.
çap et