yaralı yurdum...
Azərbaycanın ürəyinin
Qarabağ yerindən vurdular...
əliyalın insanların üstünə yeridi
diplomatlar, ordular...
qan gördükcə, göz yaşı gördükcə
nəşələndilər, qudurdular.
Qarabağı Azərbaycanın
canından ayıranlar,
bu candan axan qanları
çaqqal tək yalayanlar
yerin-göyün, nizamın
qəzəbini unutdular!
Allahı unutdular...
hələ yaralısan, yurdum...
hələ qan qarışıq göz yaşların
qəlbimizi yandırır
udum-udum...
hələ ömrüm, hələ qəlbim
didim-didim...
vətənim!
məsud günlərinin uğrunda
ömrümü qurban dedim!
Naxçıvan
Yaradanın bir ilahi şöləsi,
Tarixlərə şahiddir hər guşəsi,
Türk elinin qədim, ulu ölkəsi,
Yerlə göyün ilqarıdı Naxçıvan.
Yaşıl, yalçın dağlar durub yan-yana,
Müqəddəs yerləri bəlli cahana.
Dahi insanları gəlməz ki sana
Bu dünyanın vüqarıdı Naxçıvan.
Övladları layiqdi öz yurduna,
Uğurları sığmaz şeir, dastana.
Düşməni məhv edər, kəc baxsa ona,
Vətənimin qürurudur Naxçıvan.
Xəyal tez-tez o yerlərdə dolanar,
Hərdən həsrət tonqal kimi qalanar,
Qəşəmoğlu ondan qüdrət, nur alar,
Qəlbə doğma bir yarıdı Naxçıvan.
Şirvan şikəstəsi
Ey Şirvandan söhbət açan sübh üzü,
Heç nəyi unutma, el inciməsin.
Kimsədə qüdrət yox vəsf eyləməyə,
Özün vəsf eylə ki, dil inciməsin.
Tarixdə, ən ulu qədim çağlarda,
Başı buludlara dəyən dağlarda,
Ülgüsün behiştdən alan bağlarda
Qəlblər inciməsin, gül inciməsin.
Müqəddəs ruhların məskəni bu yer,
Dahi müdriklərin ölkəsi bu yer,
Muğamın da doğma nəfəsi bu yer,
Elə dindir tarı, tel inciməsin.
İgidləri, gözəlləri şahanə,
Bir gözəli etdi məni divanə,
Dünyada yox ona tay, nişanə,
Qəşəmoğlu, dövran, il inciməsin.
Təbrizin qönçələri
Yağış yağır qızılgülün üstünə,
Torpaq ətri qəmli tarix danışır...
Damlalar içində yaşıl yarpaqlar
Sirlə dolu qönçələrə qarışır...
Təbəssümü Təbrizimə bənzəyən,
Ərklə baxan o qönçələr doğmadı,
Şirin-şirin nəğmə dediyi yerdə,
Kövrələn qönçələr qəfil ağladı...
... sular sellənər gedər,
sevdalar olmaz hədər,
üzün gülsün, Təbrizim,
daha bəsdi qəm, kədər.
bu yağan hansı qardı?
sədası gələn yardı...
gah yaxın, gah uzaqsan,
qəlbim qubar-qubardı.
Çox qarışıb bu yer üzü, Təbrizim,
Dar günümdə sən arxam ol, əhdim ol.
Mən sənsiz sınığam, param-parçayam,
Müqəddəs bir yoldu, sənə gələn yol.
Daşkəsən dağlarında
Yallar açıb allı-güllü yaxasın,
Tanımadım çiçəklərin çoxusun...
Bu halıma ildırımlar şaxısın,
Bağışla sən, bu vəfasız oğlunu.
Yaşım gəlib qocalığı haxlayıb,
Ömür məni səndən uzaq saxlayıb.
Sinəmdən doyunca ruhun axmayıb...
Dindir indi, bu vəfasız oğlunu.
Çən - dumandı Söyünxanın yaylağı,
Doğma babaların doğma oylağı.
Giley etdi Qaşqaçayın çaylağı
Gəzdir eldə bu vəfasız oğlunu.
Əlimdə saz, dilləndirir var-yoxu,
Aşkar olur tarix olanın çoxu.
Saz kiminsə, dağlar onundu axı,
Oyat, anlat bu vəfasız oğlunu.
Həsənnənə, Həsənbaba, Xoşbulaq
Sizdən Ələsgərin sədasın alaq
Qədim cığırlardan gəlir min soraq
Ağlat, güldür bu vəfasız oğlunu.
Bu duruşa, bu çiçəyə, bu gülə
Neynəyim, qarışım mən gilə-gilə...
Qəşəmoğlu getsə, çətindi gələ,
Qoyma getsin bu vəfasız oğlunu.
qürur içində kədər
... amansız dolu yağır,
sındı pəncərəmin şüşələri...
gəlir qışqırıq səsləri,
soyuyur otağım...
eşikdə parça-parça oldu
çiçəklərin ləçəyi, yarpağı...
heyvanlar yuvalarından
baxırlar fağır-fağır.
amansız dolu yağır,
göy gurlayır, şimşək çaxır...
kövrək şəfəqlər içində qəlblər
təbəssüm dolu aləmə həsrət...
yaxşı ki, günəşli günləri
itirməyib hələ təbiət...
günəşli günlərə inamın
qüruruyla baxır insanlar...
amma hər kəsin qəlbi
qırılan, sınan çiçəkləri ağlar...
Məni inlətmə, kaman
Qorxdum zəmanənin adamlarından
Sən məni inlətmə kaman...
Sular dalğalanır, ləpələrindən
Boy verib, dillənən nələrdi? aman!
Qadağan olunmuş ağacın indi
Barı bazarlarda mataha dönüb.
Bağlar salınıbdı o ağaclardan,
Bəlkə də günəşin bir yanı sönüb...
Yer üzü yadından çıxıb dünyanın?
Niyə belə nizam yaranıb burda?
Kainatın hökmü yox olub sanki,
Həyat ögeyləşir bu vurhavurda.
Tamah əsir alıb dövranı, çapır,
Bəlalar dəryadı, dibi dərindi,
Vəba tək yayılır yalan, yaltaqlıq,
Hər yandan hiylələr boy verir indi.
Qorxdum zəmanənin adamlarından
Sən məni inlətmə, kaman...
doğma ellər
göy üzü pərdə-pərdə
hər tül pərdə sirr dolu...
hər pərdənin o üzü
yeni aləmin yolu...
aləm aləm içində,
hər aləmin aləmi
özünün yetirdiyi
bir qızıl gül biçimdə...
... sən dəmi darıxırsan, doğma adam?
səndəmi kövrəlirsən tez-tez?..
bəlkə
yad aləmdəyik biz...
... çiskin bir havada
dərin bir dərənin dibində
bulağın başında
suya təşnəyəm...
elə tənhayam ki...
səndəmi tənhasan doğma adam?
...ey... tarzən.. əlində tarın.
tellərinəmi kökləyirsən telləri?
bəs qəlbindəki aləmin
qızıl gülləri?
köklə o telləri, köklə, çal
bəlkə bitə tənhalıq...
bəlkə kimsə deyə mənə
hardadı qəlbimin
doğma elləri?..
kövrək suallar
mərhaba, Yer üzü!
qarşındakı günahım
səni sevməyimmi bu qədər?
bu, sənsənmi, yoxsa cildində
ayrı varlıq, ayrı bəşər?
uğrunda qurban gedənlər,
alışıb məşəl olanlar
məğlubmu oldu?
səni məşuqə bilənlər, sayəndə
şana-şöhrətə sahib oldu...
gülə gül deyənlərin
üstünə kül tökülür,
min fitnə, fel tökülür,
fitnəyə gül deyənlər
başa çəkilir...
dövran! kim işğal etdi səni?
hara dartırsan mənim
ruhumu, canımı, ölkəmi?
Məhkəmə
Mühakimə edilir bir cani məhkəmədə,
suallar dolu tənbeh, suallar dolu hədə.
hakim qəzəblə baxır bu müqəssir insana
müqəssirsə kədərli, gözləri batıb qana.
Hər sözü təlaş dolu, danışır, səsi çıxmır,
gözlərin yerə dikib bir kəsə tərəf baxmır...
prokuror bir tərəfdə, vəkillər bir tərəfdə,
zalda qohumlar, dostlar, insanlar dəstə-dəstə,
sanki, qan yağışı yağır bu zala,
hər insan dözə bilməz bu hala...
Çağırın, məhkəməyə gəlsin onun anası,
görək, hansı ülgüyə, harda o olmuş asi?
Bu cani bətnindəykən əməlləri nə olmuş?
Nədən onun balası indi bu günə qalmış?
Doğru yoldan azaraq hansı səhvləri etmiş?
Bu cani körpə ikən ona nələr öyrətmiş?
Çağırın, məhkəməyə gəlsin qohumlar,
qonşular...
sözsüzdür bu, hər birinin məhkəməyə sözü var.
Kim harda yadlıq etdi, kim nəyi əsirgədi?
Kim ona hansı vədə yaxşılıq, pislik etdi?
Kim vaxtında nədəsə ona əl uzatmadı?
Onu doğması bilib, qayğısına qalmadı?
Çağırın, məhkəməyə gəlsin
birinci sinif müəllimi...
özüylə gətirsin
o vaxtki jurnalı,
dəftəri, kitabı, qələmi...
... axı bu müqəssiri o vədə
bir nurlu körpə kimi
geyindirib-keçindirib, üzündən öpüb
əlinə gül dəstəsi vermişdilər...
böyük-böyük arzularla
birinci sinfə göndərmişdilər...
cani ol, deməmişdilər!
Harda, nə zaman sındı o körpə?
Kim sındırdı körpəni?
Lənət olsun qəni-qəni!
Onu yaxşı-yaxşı danışdırıb, oxşayıb
axtaran oldumu heç, qəlbindəki işığı?
bilən oldumu nədi onun
ömrünün yaraşığı?
düşünən oldumu ki, bu körpə də
vətənin bir balasıdı?
Düşmənlərin önündə
adıyla, varlığıyla
bir həsəd qalasıdır.
Baxan oldumu damarından axan qana?
Hansı soyun övladıdı, babalardan bu yana?
Bəlkə, o körpənin qəlbində bir dahi vardı?
Doğmaları görmədi, iblis alıb apardı?
Çağırın, məhkəməyə onun bütün məktəbini,
axtaraq bu caniliyin əvvəlini, himini...
çağırın, cəmiyyəti, o yetişən mühiti,
oyadaq yuxusundan neçə qara qəfləti...
vətənin hər övladı vətənindən nur alsın,
insanların qayğısı, bir-birinə yar olsun!
qoruyaq hər körpəni dövranda bəlalardan,
onlara nur verək ki, nur gözləyək onlardan!
çap et