Dənizdən gülümsəyən ay
Dənizdə sönən bir işıq kimi
Dənizdə sönmək istəyirəm.
Dənizə dönmək istəyirəm,
Dənizə dönmək istəyirəm.
Nazim Hikmət.
Bir isti avqust günü...
bir aylı bəyaz gecə ....
Tərtəzə istəklər
doğulur könlümdəcə...
Və qumlu dəniz sahili ...
Ruhumu oxşayır dəniz
yarı oyaq,
yarı mürgülü-mürgülü ...
Oturmuşam dəniz sahilində
çılın-çılpaq, tək-tənha.
Qarşıda isə
Bir-iki tikə bəyaz pendir,
kiçicik bir qarpız,
bir şüşə qırmızı məxməri şərab,
bir parça quru çörək
və bir də qəlbi Vətən eşqiylə
döyünən odlu bir ürək ...
Allahım bundan artıq mənə
nə lazımdır ki, daha ...
Dənizdən gələn xəfif mehin
sərinliyi altında,
duyğularımın yel qanadlı
köhlən atında,
qırmızı məxməri şərabdan
arabir vura-vura,
Gecənin bəyaz aydınlığında
göz işlədikcə uzanıb gedən
dənizi seyr edirəm.
Və oturduğum yerdəncə
birdən dənizin içindən boylanıb
gəlin tək nazlanan
o gülər üzlü ayı görürəm ...
İlahi sənin yaratdığın
o mənzərəyə, tabloya bir bax ...
Sanki dənizin içində
çatılmış bəyaz bir ocaq ...
Dənizdən mənə gülümsəyən
o bəyaz ayın nurlu şəfəqləri,
(beləcə açmaq olardı
o doğan səhərləri).
Elə dənizdəcə yox olana qədər
dururam dənizin tamaşasına,
Heyran kəsilirəm duz qoxuyan
o saf, təmiz havasına ...
Və beləcə ...
sabaha doğru
tələsmədən addımlayır
dənizdən gülümsəyən aylı gecə.
Və sabah qızılı şəfəqli
bir qızmar Günəş
anamız yeri yandıracaq, yaxacaq ...
Mənimsə könlümdən
tər bənövşə qoxuyan yurd həsrətli
yeni-yeni şeirlər süzüləcək, axacaq ...
Vətən bayatısı
Yaşamağa başqa bir ölkə,
özgə bir məmləkət,
seyr etməyə ayrı,
daha gözəl bir dəniz,
havası nurdan da saf, təmiz,
tapsam da belə,
nə harasa gedəsiyəm, -
cənnət olsa da elə,
nə də ki ...
yad bir yurdda öləsiyəm.
Haraya getsəm də yenə
Öz alçaq-ufacıq,
dar-daxmacıq
qapısı həmişə günəşə açıq
öz hücrəmə
geri dönəsiyəm, dönəsi ...
Axşam, sabah bu torpağın
sevdasıyla yanasıyam.
Və elə yana-yana da
Vətən torpağına qarışacaq
bir ovuc külə çevrilib
sönəsiyəm, sönəsi ...
Öz elimin-obamın,
öz yurdumun-yuvamın aşiqi-
aşiqi-dəlisiyəm, dəlisi ...
Elə ölsəm də,
bu yurdda bu yuvada
öləsiyəm, öləsi ...
Yaşamağa dəyər
Şair Məmməd İsmayıla
Əgər zərrə qədər bir ümid varsa ,
Məni qorxudammaz qar da, ayaz da .
Hələ son gümanım tam ölməyibsə,
Demək yaşamağa dəyər bir az da.
Ürəkdə bir çınqı atəş, qor varsa,
Ümid damla-damla qəlbə sızarsa ,
Tanrı mənim üçün sevgili yarsa ,
Demək yaşamağa dəyər bir az da.
Son ümid-son damla-nur dolu gilə,
Dönəcək könlümdə bir çağlar selə.
Ələsgər , Allahdan sən ümid dilə,
Hələ yaşamağa dəyər bir az da.
Bu nə qismət
Başım daşlı, bəxtim qara,
Bu nə qismət , verdin mənə.
Zaman-zaman çəkdin dara,
Bu nə qismət , verdin mənə.
Dərd yükümdən çiynim yağır,
İçimə qəm, ələm yağır.
Yeni-yeni nisgil doğur,
Bu nə qismət , verdin mənə .
Ürək yorğun, bərk tövşüyür,
Qəm uyuyur, dərd üşüyür.
De , hər kəsmi dərd daşıyır?
Bu nə qismət, verdin mənə .
Könül bağçam dərd bostanı,
Pozmaq olmaz bu dastanı.
Ələsgər tək qəmkeş hanı ,
Bu nə qismət, verdin mənə .
Göz açdım
Göz açdım cahana anamı gördüm,
Müqəddəs varlıq tək doğurdu məni.
O , beşik başında hər axşam, sabah,
Şirin laylasında yoğurdu məni.
Göz açdım əvəzsiz qoşa qanad tək,
Göylərdən bac alan Ağrını gördüm.
Bir qürur , əzəmət simvolum oldu,
Başında ağ çalma, sarğını gördüm.
Göz açdım ... kəndimi yalayıb keçən,
Nisgildən qıvrılan Arazı gördüm.
Yurdumu xəncər tək ikiyə bölən,
Könlümdə daşlaşan murazı gördüm.
Boy atdım, böyüdüm, duydum , anladım,
Ağrı qibləm oldu , Arazsa laylam.
Biri ümid yerim, biri həsrətim,
Odur ki, vurğunam , hayıl-mayılam.
Dağlar məni çağırır
Elə bil içimdə haray qoparır,
Çağırır qoynuna o dağlar məni .
Hər gecə yuxumda çəkib aparır,
Çağırır qoynuna o dağlar məni.
Buludlar göylərdən daşmı ələdi,
Gürşadmı qopardı, nəmmi çilədi.
Bizə nə etdisə , fələk eylədi,
Çağırır qoynuna o dağlar məni.
Laçınlar qıy vurmur zirvədə, qaşda,
Həsrətdən köz salıb yanaqda yaş da.
"Gəl"-deyə səsləyir qaya da, daş da,
Çağırır qoynuna o dağlar məni.
Nə vaxtdan ürəyim dağlar qalıbdı,
Viranə könlüm də ağlar qalıbdı.
Başımda o şirin çağlar qalıbdı,
Çağırır qoynuna o dağlar məni.
Çağırır analar çağıran kimi,
Yarını sonalar çağıran kimi.
Oduma yananlar çağıran kimi,
Çağırır qoynuna o dağlar məni.
Dədəmin , babamın ruhu çağırır,
Naləsi, fəryadı , ahı çağırır.
Ələsgər, qəlbinin şahı çağırır,
Çağırır qoynuna o dağlar məni.
Şəhid şəhər Xocalıya elegiya
Şəhid şəhər .... aman Allah , ada bax,
Çarxımı tərsinə döndü şəhərin.
Tutuşaraq min atəşə, oda o
Qan içində açdı o gün səhəri.
Şəhid şəhər-insanlığın bitdiyi yer,
Zaman-zaman sağalmayan yaramız.
Öz qanıyla qan gölündə boğulan,
Yurdumuzun bir parçası-paramız.
Şəhid şəhər-ürəyindən dağlanıb,
Yaddaşlardan qanımıza keçib o.
Ağısıyla, fəryadıyla, ahıyla
Qanımızla qəlbimizə köçüb o.
çap et