525.Az
Nurəngiz GÜNün şeirləri
Bəşəriyyət yaranandan aqilləri, filosofları, mütəfəkkirləri “Qadın nə istəyir” sualı düşündürüb. İnsan psixologiyasının ən alt qatlarına, təhtəlşüurun dərinliklərinə qədər nüfuz eləməyi bacarmış məşhur alim Ziqmund Freyd belə uzun illər apardığı psixoanaliz təcrübələrindən sonra da bu məlum və məşhur suala cavab tapa bilmədən dünyadan köçüb. Bəlkə də dahi psixoanalitik qadın olmadığı üçün bu sualın cavabı ona açılmaz müəmma kimi qalmışdı. Qadının istəyi əslində əlahiddə, tapılmaz bir şey deyil. Qadın sevdiyi, əmək sərf elədiyi, dəyər verdiyi insanlardan sadəcə diqqət umur, başqa heç nə. Vaxtında və yerində edilən bu diqqət gözdən süzülən yaşı qayğıkeşliklə silmək də ola bilər, kədərli anlarda saçlara çəkilən yüngül tumar da, ucuz ətir də, bahalı avtomobilin bağışlanması da. Təbii ki normal qadınlardan söhbət gedir, meşşan təbiətli varlıqlardan yox. Bütün hallarda sevilən, dəyər verilən qadın xoşbəxt olur və o xoşbəxtlikdən mütləq cəmiyyətə, dünyaya böyük pay düşür.
Qadınların payına isə ildə bircə gün – 8 Mart Beynəlxalq Qadınlar Günü düşüb. Bu birgünlük bayramın bütün ilboyu, ömrüboyu davam etməsi istəyi ilə bütün qadınlarımızı ürəkdən təbrik edir, layiq olduqları və dilədikləri xoşbəxtliyi arzulayırıq. Qadını ən yaxşı qadın anlayar. Məhz buna görə də şairə Nurəngiz Günün timsalında bütün xanımlarımızı təbrik edərək duyğulu şeirlərini Azərbaycan qadınlarına ərməğan edirik...
Nurəngiz GÜN
ÖRT ÜSTÜMÜ, ÖRT, MEŞƏM
Salam, meşəm!
Mənəm də – həmən o “Vələs qızın”.
Gəlmişəm...
Bir az utanıram. Naxələflik eyləmişəm.
Bilməmişəm, bilməmişəm! Mən səni,
cəngi nəhəng bir şəhərə dəyişmişəm.
Adamlar
ucdan tutma məşğul imiş...
Nələr gördüm, nələr gördüm!
O adamlar içində qəribmişəm!
Aç qoynunu, aç meşəm! Mən səninçin qəribsəmişəm!...
Nə var, nə yox? Məxluqların necədir?
Yenədəmi qışqırışırlar? Ah, nə böyük təsəlli!
Budur ən böyük ehtiyac!... Qışqıra bilsəydim əgər...
Yüz illərdir daşıyıram mən onu
Yüz illərdir bir səs boğur hulqumumu!
Aç qoynunu, aç meşəm! Söz deməyə gəlmişəm.
Aç qoynunu,
əyilim azadə budaqlarına,
söz deyim bulaqlarına.
Aç qoynunu, aç meşəm, içim yanır, təngnəfəs olmuşam,
Bir sərinlik həsrətiylə tutulmuşam, dolmuşam.
Oxxay, meşəm!!! Bu gecə
palıdıma, küknarıma qovuşacağam, meşəm...
Oxxayyy, oxxayyy!.... Oxxayy meşəm! Bu gecə
Yaşıl döşəyin üstünə
bir uzun “şirin nağıl” danışacağam,
Ört üstümü, ört meşəm!...
ƏN ÇƏTİNİ BÖLÜNMƏKMİŞ
...Sonra o məşum nağıla
sübhə kimi birgə göynədik.
Bu minvalla, bu böyük dünyamıza
eyni kədərimizlə eyni cür qərib düşdük...
Ah gülüm, qəribliyə sən yaxşı bələdsən.
Sən heç nəyi unuda bilməyəcəksən!
Ovun quzum, ovun mənim kövrək sevgim!
“Nə günahı, telli sazın?...”
Əsən bir başqa cür əsdi.
Mən təsliməm. Kiri sən də.
Kiri mənim ay ömürlük kədərim!
Ən acısı –
qoynumuzdan açılıb
yerə düşən o qolları unutmaqmış,
Ən acısı –
cığırlara haçalanıb
qar selində üşüyən o yolları unutmaqmış!
Olacağa nə hacət? Yəqin bu da gərəkmiş.
Nə biləydik, nə biləydik
Ən çətini bölünməkmiş?!
BELƏ İŞLƏR
... Əvvəl sən gəldin,
Sonra bu kədər.
Əvvəl sən tovladın,
ovçu sonradan ovladı.
Əvvəl özül, sonra divar. –
Əvvəl sən başladın,
sonra dedi-qodular.
Əvvəl sən güldün,
indi mən.
Əvvəl mən öldüm,
indi sən.
Ah məhəbbət!
Sənə də rəhmət,
Mənə də.
... Gün çıxdı, şehin ömrü bitdi beləcə.
Şeh olacam mən də bir gecə.
Şeh ağladı getdi,
Mən sənin gözlərinin aynasında
gülüb donacam.
Mən qəhqəhə içində,
Mən sənin büsbütün əzalarında,
Mən sənin sevincində, əzablarında
qıvrılacam sonacan.
MƏNİM O AĞ ÇİÇƏKLƏRİM
Tükəndi ağ çiçəklərim, bir payıza yaraq oldu
Çaşdı əsən rüzgarlarda, qopub varaq-varaq oldu.
Quş olub uçdu güllərim, əldə qalan budaq oldu
Busələrimin qonağı bir üşüyən yarpaq oldu.
Gözlərim gölə çevrildi, vüsal məndən uzaq oldu,
Nə gəldi qüssədən gəldi, məni üzən fəraq oldu!
Xəyal oldu sevdiklərim, yanıb-sönən çıraq oldu
Mənim o ağ çiçəklərim, dönüb qara torpaq oldu.
BİLMƏZ İDİM
Bilməz idim eşq nədir, qəm nədir,
Bilməz idim gül nədir, şəbnəm nədir.
Bilməz idim kiprik nədir, nəm nədir,
sən öyrətdin, qaytar apar, istəməm!
Bilməz idim ay necə dolanarmış,
Bilməz idim ay gecə dolanarmış,
Bilməz idim sinəm belə yanarmış,
sən öyrətdin, qaytar apar, istəməm!
Bilməz idim üzün belə dönükmüş,
Bilməz idim eşqin belə sönükmüş,
Sevdamıza yağış da, qar da çökmüş
bilməz idim, qaytar apar, istəməm!
SƏNƏ BORCLUYAM, ANA!
Bu yazılar, sətirlər, bu düzümlər üçün mən
Sənə borcluyam, ana!
Sevgilər, titrəyişlər, təbəssümlər üçün mən
Düşüm ayaqlarına!
Damarından, qanından, əzandan nəşət aldım,
Sənə borcluyam, ana!
Yaxşı nə varsa canda, canından vüsət aldım,
Düşüm ayaqlarına!
Günəşim də, tanrım da, eşqim, odum da səndin,
Sənə borcluyam, ana!
Göz yaşım, yaradanım, səcdəm, duam da səndin,
Düşüm ayaqlarına!
Bütün dünyam sən idin, səndin gecəm, gündüzüm
Sənə borcluyam, ana!
Yenə sənsən, yalnız sən, çəmən, çöl, ətrim, düzüm,
Düşüm ayaqlarına!
Sənə borcluyam, ana!
Sənə həsr edirəm mən, bu kitab-həyatımı,
O göyərçin ruhuna
Səpib səpələyirəm, ən şirin bayatımı,
Sənə borcluyam ana!
Dolanım, fəda olum, o qara torpağına,
Düşüm ayaqlarına!
Sərilim, məlhəm olum, ürəyinin dağına!..
BİZ Kİ QU QUŞLARIYDIQ
İkimizə bir yuva,
İkimizə bircə dən... Bəs idi.
Qonşularımız idi yaşıl göllər.
Amma dimdiyimizə sıxılan
“o tək damla”
demə təsəlli imiş göylərdən. Bəs idi.
Biz ki, qu quşlarıydıq.
Bizim öz mahnımız vardı,
Sədasına üfüqlər oyanardı...
Biz vardıq. Biz asimandaydıq.
Biz buludları yarırdıq,
qıyy vururduq, yorulmayırdıq!
Günəşi çətir tutub başımız üstünə
Kimdən ki, qorunduq?
Biz ki, qu quşlarıydıq!...
Başımız “cənnət ağacının” budaqlarında,
üzümüz “Xədicə çiçəyi” dodaqlarında,
dilimiz üstündə buğda duası öldük.
Təəssüf yox idi ölümümüzdə,
O imiş deyirəm gördüklərimiz.
Nə dəryaz var idi, nə xırmanımız,
Aman, ovçu!!!
İndi, qov kimi bu boşluqda
Hey uçur, hey uçar...
Günahsız ruhumuz, xəyallarımız.
Ah, biz ki, qu quşlarıydıq!?.
FIRLANQIC
Bu balaca qız,
bu balaca gəlincikli
bu balaca qızcığaz
məndən sonra da
olacaq.
Bu balaca qızın könlünü oxşayanlar da olacaq,
Bu balaca qızın xətrinə dəyənlər də olacaq,
Bu balaca qızı, sevib bəyənənlər də olacaq.
Bu balaca qız gəlin olacaq, yep-yekə ana olacaq.
Bu balaca qızın balaca-balaca doğruçu gəlincikləri olacaq.
Evi də olacaq, vargəl edəcək, vaxt tapınca,
gizlicənə ağlayacaq. –
Divarlardan leşgər-leşgər qəm yükü,
ayrılıqlar boylanacaq...
Evində, əlləri belində, bir hökmüran ər də dayanacaq,
bu leşgərin üstündən elə hey quylanacaq!
Bu balaca qız, bax beləcə, qarıyacaq, nənə olacaq.
Aman Allah! Bağ-bağçası, qönçələri,
bütün güllər solacaq!..
Bu balaca qızın toxunmayın qəlbinə!
Bir gün, bir gecə,
ömrün hansısa astanasının
hansısa bir sonuncu pilləsində
Elə
sonuncu dəfə durub dayanacaq.
Astananın başlanğıcında
başqa gəlincikli
başqa balaca qızcığaz
kəpənək donunda
qanad çırpıb fırlanacaq...
11.03.2014 
çap et