Fikrət QOCA
ALLAHIM...
Baxçasaray güzarım,
Həm sevib, həm bəzərim.
Səndən ayrı düşərsəm,
Atəş olsun məzarım.
Qədim Krım mahnısı
Ey bizi yaradan,
Səmavi kitablarn hər fəslində
Deyirsən: Mənsiz olmayın!
Dinsiz, imansız olmayın!
Əslində kainat sənsən.
Sənin qurduğun oyundayıq biz,
Sənin qoynundayıq biz.
Bir planetdi hər zərrəniz,
Biz o zərrədə zərrəyiz.
Səndən özgə kainatda nə var ki,
Duyuruq hər yanda sənsən.
Zaman da, məkan da sənsən.
Bizi yaradan da sənsən.
Bizi yandıran da sənsən,
Bizə yanan da sənsən.
Yandıranda bir az
Özün də yanırsan, deyəsən.
Qaralı, sarılı, ağlı
Yaratdığın insanların
Çoxunun hələ çox körpədi ağlı.
Odla oynayırlar bu qan hərisləri.
Qan içməkdən doymayırlar,
Gözlərini kor eyləyib hirsləri.
Mutantlar artır,
Yarı canavar, yarı adam var.
Elə bilirlər doğulan, doğan özləridir.
Unudublar hamımızı
Bir yaradan var.
Allahım, yaradan sənsən,
Sənə qalır əlac.
İnsan ağlının gözünü aç!
İnsana məhəbbət, mərhəmət ver,
Sənsiz qoyma bizi.
İnsan insana əl qaldıranda
tut əlimizi.
Qoy insan insana əl tutsun,
Hər kəs hikkəsini udsun.
Kini, nifrəti unutsun,
Şəfqətlə gülsün insan gözü.
Körpənin bir damla göz yaşında
boğula bilər yer üzü.
Allahım, yaradanların ən güclüsü sənsən.
Yaratdıqlarının ən gözəli insandır!
Rəngləri fərqli olsa da
Ürəklərində axan eyni qandır.
Allahım, bu qolu zorlu,
ağlı azları,
bu qanmazları
Özün qandır!
10.03.2014
KRIMA QAR YAĞIB
(Şeir F.Qocanın 1988-ci ildə "Azərnəşr" tərəfindən çap olunmuş "Seçilmiş əsərləri"kitabından götürülüb)
İyirmi ildən çoxdur
qayıdıb müharibədən
Ayaqsız bir bədən -
bir evin dirəyi,
dörd oğlun atası.
Zərəfşanın əri.
Zərəfşanın müharibədən qayıtmış
ayaqsız günləri.
Krımda bir cüt uşaq qəbri kimi
dəfn eləyib ayaqlarını.
Arzularını qoltuq ağacı eləyib
dişləyib dodağını.
Nə ağlayıb, nə də off!- deyib.
İndi soyuq dəyib,
qızdırma salıb onu yaman hala,
sayıqlayır yavaş-yavaş:
-Ay arvad, ayaqlarım üşüyür,
ayaq barmaqlarımı ovxala, -
Gilələnir gözlərində yaş...
Zərəfşan çaşıb əl atır
yorğanın ayaq tərəfinə,
Bir an nə danışa bilir, nə də dinə.
Çəngəsində boş yorğan
hönkürüb keçir yan otağa:
- Görəsən neyləmişdik Allaha.
Yəqin Krımdı, nədi,
ora qar yağıb.
Allah, istini əsirgəmə ordan,
Çöldə payız havası,
Yanında dörd oğul -
dörd çinar kimi.
Ayaq tərəfində Zərəfşan xala.
Kişi arada sayıqlayır:
- Ay arvad, ayağımı, ayağımı...
ovxala-ovxala...
KRIMA BAHAR GƏLMƏYƏ QORXUR
Bahar Krıma gəlməyə qorxur,
Havasında barıt qoxusu var.
Torpağın canında qorxusu var.
Zəhərli baxışlarından
Güllər gülməyə qorxur.
Vahiməli ruzgarlar əsir.
Bu dəfə kimlərsə
Zərəfşanın ərinin ayaqların
Krımdan kəsir.
O ayaqlar Krım uğrunda döyüşmüşdü.
Krımda şəhid düşmüşdü.
İndi də yad ayaqlar
altında tapdalanır.
İndi Krımda insanlar arasında olan
mehribanlıq, məhəbbət talanır.
Bəs deyirdilər Fürerin övladı yoxdu?
Zaman gərginliyindən burda
İçdiyimiz suyun, yediyimiz çörəyin
dadı yoxdu.
Dünyanın gözü görə-görə
Ağbirçək bir ananın əlini kəsirlər.
Qədim Ukraynanın əlini kəsirlər.
Allahım, havasızlıqdan
boğuluram, ölürəm,
çünki mən yaxşı bilirəm
bu necə ağrıdı.
Allahım, mən susuram,
ürəyim səni imdada çağırdı.
11.03.2014
çap et