525.Az

Ağacəfər Həsənlinin şeirləri

Ağacəfər Həsənlinin <b style="color:red">şeirləri</b>

Axtar məni, ara, bir
məkan iki, ara, bir.
Evin pirdi – başına
dolanıram arabir.

lll

Eşq – Kəbədi, Tur dağıdı
öp daşını türbə kimi.
Münbit Vətən torpağıdı –
çək gözünə, sürmə kimi.

“Saxla” deyiblər, samanı,
gün gələr, çatar zamanı.
Eşqsiz dəqiqəni, anı
yaşayarsan türmə kimi.

Neyləyirsən itən ömrü
bu sinəsi sitəm ömrü?
Vaxt gərəksiz ötən ömrü
tapdalayır gərmə kimi.

MƏMUR ZAMAN

Dünyanın bahar üzünə
Yağan yağış tək vuruldum.
Naxışım gətirməsə də,
Bir cüt baxış tək vuruldum.

Çiçək açdı, yarpaqladı,
Mənim eşqim dan üzündən.
Yuxusunda darı gördü –
Beçə xoruz ban üzündən.

Sular dirildi torpaqda,
Dağa-daşa ömür verdi.
Ərki çatdı yamaclara,
Ağaclara əmr verdi.

Mülayim, yumşaq təbiət,
Qorudu məğrurluğunu.
Görməməzliyinə vurdu,
Zamanın məmurluğunu.

TÖVBƏ GÜNÜ

İnanıram ki, hər kəsin
bir tövbə günü var.
Qarşıda boran, qar,
qübar, intizar.

Qiyamət olar.
Qiyamət günü yalan olar,
həmin günün yanında.
Növbə ilə tövbəyə başlar,
kimin etirafı varsa, canında.

İlk xəyanətin kökü
qidasını hardan tapır? –
Hər kəsin tövbə günündə
günah düyünü açılar.
Heyrətdən adamın
ağzı açıla qalar.
Hər kəs tövbə gününün
muştuluğunu gözləyər.
Etirafının üzərində
üzərrik yandırsan da, göz dəyər.

Hər kəsin tövbə günü var:
yaşın başlanğıcında, ortasında...
Və ya lap axırında –
günün günortasında.

İTİRDİN

Nə vardısa, itirdin;
açılacaq sabahları,
püskürəcək anları.
Keçiləcək çayları,
içiləcək pürrəngi çayları,
fincan-fincan qəhvələri...

Liman-liman gözlərin
həsrətin qanını içirdi.
Axırda o sevgini
dilənçinin ovcundan
saldığı pul kimi
itirdin...

İtirdin şeirimi,
köçürtmədin üzünü.
İtirdin neçə sabah –
köçürtmədin üzünü.
Köhnə əzbərçilər tək
vaxtı əzbərləmişəm.
Kimə nəsib olubsa,
bədahətən demişəm...

Başsağlığı verirəm,
indi özüm özümə,
həyat deyil gözümə.
İki yol ayrıcında
bir həsrət, bir eşq, bir sən...
Sən məni itirməklə
özünü itirmisən...

NƏZARƏTÇİ

Yaman incimişəm özüm özümdən,
məni barışdırma, küsmüşəm indi.
Özümdən getmişəm özgə sözüylə,
ən zərif bağları kəsmişəm indi.

Bir “mən” var, adıma qoşur ayama,
xırda səhvlərimi vurur üzümə.
Düşmən gərək deyil, düşmən axtarma,
elə öz düşmənim özüm özüməm.

Nöqsanlar tökülür min tərəfimdən
bəzən düzəltməyə qıymıram ancaq.
Su hərdən bulanır mən tərəfimdən
özümü o yerə qoymuram ancaq.

Tuturam sevgimə tərəf üzümü,
bütün xam xəyallar düşür gözümdən.
Bağrıma basıram bəzən özümü,
bəzən zəhləm gedir elə özümdən.

Yaşam təcrübəmi alqışlamıram,
həyatda bişməmiş bir alaçiyəm.
Mən özüm özümü bağışlamıram,
mən özüm özümə nəzarətçiyəm.

DƏYİŞMƏ

Yazacaqlarımı
heç kəs yazmayacaq
əvəzimdə.
Heç kəs ölməyəcək
yerimdə.
Məni açmır
duyğularımın bu tərz etirafı,
tərs etirazı...

Ağaclar partizan kimi
yapışdıqları torpaqdan əl çəkmir.
Heç kəs azadlığın tamını
axıracan dadmır –
yoxsa ağzının ləzzəti qaçardı.
Hər kəs bir açardı
nəslinin şəcərə qapısında.
Ağzını aradım ağacların...

Heç kəs əyilib-qalxan budaqların
belinin ağrısını hiss eləməyəcək –
ata gövdədən başqa.
Heç kəs ağacların havada
cızdıqlarını və yazdıqlarını
oxuya bilməyəcək.

Ağaclar yerində sayacaq,
heç nə baş verməyəcək,
heç nə dəyişməyəcək...
Yalnız payızda
qulaqlarının sırğalarını dəyişəcək.

İSTİRAHƏT GÜNÜ

Haçan yağış yağmadı,
qar çiçək-çiçək açmadı...
qarğa adamdan qaçmadı,
istirahət günüdü göyün.

Köhnə xəzəllər
deportasiya olunacaq.
Sürgünə göndəriləcək –
istirahət günüdü göyün.

Özünü göstərər hava,
Günəş üzünü göstərməz.
O gün üfüqə göz dəyməz –
istirahət günüdü göyün.

Bulud çıxar topa-topa
zirvələri tutmaz topa...
Dolu başlayar hap-gopa –
“İstirahət günüdü göyün”.

Budağında yaşıl sarğı,
söyüdlər hoppanar arxı...
Fırlanar zamanın çarxı –
istirahət günüdü göyün.

SƏFƏR

Şairlər səfərdədi:
duyğu şəhərində,
vurğu şəhərində,
misra xiyabanında,
qafiyə küçəsində.

Hər səfər bir Səfər ayıdı,
mübarək zəfər ayıdı.
Söz ki, qidalanıb rişə atır,
cücərib bar verir –
tamamlanır səfəri şairin...

Və yenə səfər başlanır,
söz məmləkətinə.
Səfər zamanı ki,
yolları qar-yağış döyür,
görürsən, sular da səfərdədi,
buludlar da səfərdədi –
bulaqlar yol yoldaşındı,
bulaqlar da səfərdədi...

Səfər bitib-tükənmir –
nə ömür zəmisində,
nə tale gəmisində.
Nə misra döngəsində
söz uğrunda vuruşan
şir ürəkli şairin
igidlik kölgəsində...

NƏ DEYİR MƏNDƏN

Bir əsim soyuq küləyəm,
qovaqlar nə deyir məndən?
İndi o kefdə deyiləm,
qabaqlar nə deyib məndən?
Vallah, yatar ilan vuran,
pıçıltısı inam qıran...
Hər xəbərə inanmıram,
yarpaqlar nə deyir məndən?

Gah üşüyən, gah laxlayan,
gah qar sırğası bağlayan.
Buz sırsırası bağlayan
budaqlar nə deyir məndən?

Qəmini çalıb-çapmayan,
danışmağa söz tapmayan.
Ünvanını düz tapmayan
dodaqlar nə deyir məndən?

SƏN UÇUB GEDİRDİN

Sən uçub gedirdin ta uzaqlara
Dolan bulud kimi, itən sis kimi.
Dilin gəlmirdi ki, durub deyəsən:
“kimi gözləyirsiz, axı, siz kimi”.

Neçənci qatına qalxırdın göyün,
Neçənci dəfəydi üz turşutmağın.
Onsuz havalanıb uçub gedirdin,
Məni lazım idi ucuz tutmağın?

Çəkirdi içinə nəfəsini də,
Hava açılmırdı sənin üzündən...
Sən uçub gedirdin yad planetə
Xəbərin yox idi sənin özündən.

Nə olsun, açıqdı göylərin üzü,
Sənə nə olmuşdu bu yaşda axı?
Bir eşqin peşiman üz qaralığı,
Bizə gətirmədi baş ucalığı.

SÖZ ALTINDA QALMADIM

Şair Eldar İsgəndərzadəyə

Gözə gələ bilərdim,
Göz altında qalmadım.
Ocaqda külə döndüm,
Köz altında qalmadım.

Qarşım duman, qarşım sis,
Başımda tüküm biz-biz.
Murazımı basıb his,
Toz altında qalmadım.

Qaçan yol-riz qıyqacı –
Ürəyim cığır açı...
İz qoydum cığır açım,
İz altında qalmadım.

Ələdi ələyimi,
Qanatdı lələyimi.
Söz kəsdi kələyimi,
Söz altında qalmadım.

TƏKBƏTƏK

Hərdən qalmaq istəyirəm,

özüm özümlə təkbətək.

Nə könlümdən keçər, olsa

gözüm gözünlə təkbətək.

Bar gətirən ağac idim,

dərd köçürən sayğac idim.

Baş götürüb hara gedim?

sözüm sözünlə təkbətək.

Nə hasil oldu şeirdən? –

yaxa qurtardım sehirdən.

Mən ölmüşəm, götür yerdən,

üzüm üzünlə təkbətək.

Mən bir mağmın, sən bir qoçaq,

sevinc məndən düşüb qaçaq.

Buza dönüb isti ocaq –

közüm közünlə təkbətək.

07.05.2014

çap et