Rəsul Rzanın "Sabir poeziya günləri"
Hər il mayın son ziya günləri
Rəsul Rzanın yaratdığı
"Sabir poeziya günləri"...
Təəssüflə, birtəhər deyirik
deyiləsi mümkünləri...
Rəsul Rzanın "günlər"indən
deməzdim ki,
çox zadlar bilmirik...
Amma heç vaxt
Sabir kimi ağlaya-ağlaya
getmirik Şamaxıya,
Şamaxıdan da kirimişcə
Sabir kimi gəlmirik...
Şamaxılı Fikrət Sadığın da
fəxri gümüşü saçlarından
bəyaz bir telin
səfərimizin aydınlığına
defis olması,
Yunanlardan üzü bəri
Uğurumuza uğrayan
Allahın Zefs olması
sardı bizi,
Sabir qədəminə apardı bizi.
Ötsək də, kirisək də,
süvar olduq bu yola.
Daha nə ola-ola!
İnnən belə
ümid bizim
arlı aran balası,
və Arran qalası
olan Əjdərə,
Pənah bizim
Olacaq olan Ola!..
Qarabağ dərdi yazmaq...
Qarabağ dərdi yazmaq
indi vicdan işidir;
Bu olay, Yurdumuzun
Ən qaranlıq bugünü,
Həm də ağ keçmişidir...
Ağladıqca bu dərdi
göz yaşımız quruyar.
Bizi biz qorumasaq,
Tanrı hardan qoruyar?!
"Qara", "bağ" - iki sözdür -
Əgər desək düzünü.
Bağı viranə qoyub,
tamam ağ eləyiblər
qalan "qara" sözünü.
Uzun acı siqardır
bu Qarabağ dərdimiz.
Namərd bir yana dursun,
çəkə bilmir mərdimiz!..
Çəkilən - haqqa səddir,
Onun da bir sonu var!..
Qarabağ başqa dərddir -
Çəkilməz qanunu var...
Dərd, üstə gəlməsək də,
Gəlib əkdiyi bizik.
Biz çəkə bilməsək də,
Dərdin çəkdiyi bizik...
Qarabağ dərdi yazmaq -
Kimə, hara yazmaqdır?!
Dünyanın nəzərində
ağ qələmlə də yazsan,
Yenə qara yazmaqdır...
Yuxu azarı
Bu yorğan həyatı üstümə atıb,
Büzüşüb yatmışam, hamı oyaqdır...
Görən mənim kimi başqa kim yatıb,
Ya kimin arzusu, kamı oyaqdır?!
Onsuz da yuxuda acı, bal dadır...
Dişimin altında fıstıqdır dünya.
Yuxuya nə var ki, başqa dünyadır;
Başımın altında yastıqdır dünya.
Şirin yuxuların acı hökmü var,
Deməzdim hər acı şirin ələmdir...
Yuxu azarının bir həkimi var:
O, döyüş ilacı yazan qələmdir...
Gəzdim dağı, dərəni,
Gəzdim dağı, dərəni,
Çəmən qarşıma gəldi.
Ayaq apardı məni,
Gələn başıma gəldi...
Güllələndi Aqil Abbas!..
ANS Televiziyasının "Evə gəl" verilişində
Aqil Abbas ermənilərlə bizim aramızdakı sərhəddi
adlayıb keçdi. İşğal altındakı torpaqlarımıza
doğru irəlilədi...
Barmağı ilə Ağdamı, Şuşanı, Laçını göstərərək dedi:
Azərbaycan xalqı, gəlin, gedək...
Heç kəs istəməsə də,
Özü güllələnmək istəyirdi,
"Güllələndi" də...
Şəhid olmaq istəyirdi,
Yolu şəhidlik mərtəbəsinə
Pillələndi də...
Silahsız qardaş,
Əlində silah yumruğu -
Allah buyruğu..
Mənə dəyəsi,
sənə dəyəsi güllələr
Aqilin başına yağdırıldı
dəli yağmur kimi,
dolu kimi.
Aqili güllələdilər
Bu torpağın oğlu kimi...
Güllələdilər Aqili
Cəsarətinin cəsədini
Ay işığına bükmək üçün.
Qanındakı hərarəti
üşüyən torpağın
üstünə çəkmək üçün.
Aşağılar atəşə tutdular ucaları;
Aqilliyi nişan alıb, atmacaları sevən
Aqilə atdılar güllə atmacaları...
Mələk donunda qanad çalıb
Sərhəd üstündən uçduğundan,
Minaların arasından
Ağdamı qucduğundan
güllələdilər Aqil Abbası.
Orda nə var, nə yox-
Bilməyə getmişdi,
Doğulduğu yerdə
ölməyə getmişdi...
Elə orda qəfil açılan silahdan
neçə min ərəndən biri kimi
dilindəki güllədən asıldı
Nəsimi şeiri kimi...
Boynunda Vətən eşqindən kəfən,
Şəhidliyinin sonunda "Əhsən!"
Vətən çölündəki
gözü nəmli nərgizlər
yasında ehsan -
kürəyində intiqam əbası,
sinəsində
tanrısal duyğularından
gülləbatmaz libası -
güllələdilər Aqil Abbası.
Güllələdilər;
Yurdunu bölmək üçün
çeşidlər bölgəsinə...
güllələdilər
hünəri qoymaq üçün
ruhunun kölgəsinə...
Güllələdilər...
Uf demədi qorxaq kimi,
Cıqqırını çıxarmadı
İgidləri qucağında
Qırılmış torpaq kimi...
Güllələdilər Aqil Abbası
tarın "Segah" pərdəsiynən,
"Qarabağ bülbülləri"nin,
Cabbarın, Qədirin səsiynən.
Güllələdilər Aqil Abbası
Alova, ölümə təşnə
qeyrətli oğulların
qardaş, qarabağlı tənəsiynən...
güllələdilər Aqil Abbası -
yurdum gülməsə
üzüm gülməz -
dediyinə görə,
Məramım şəhid olmaq,
Şəhid ölməz -
dediyinə görə.
Nə yaxşı "güllələdilər"! -
Canımız qurtardı
Torpağına can deyəndən!...
Canımız qurtardı
Yuxularında belə
Azərbaycan deyəndən!..
Yox, canımız qurtarmadı...
Aqilliyimiz qurtuldu
torpağa verə bilmədiyimiz canımızdan...
Bir dərdə min illət dediyindən,
"Ya millət, ya zillət!" dediyindən
Güllələdilər Aqil Abbası -
İrəlidə getmək
Ayrı bir ad-san olur.
Amma qabağa can atanı da
güllələmək asan olur...
Güllələndi Aqil Abbas...
Ayağından vurdular ki,
illərlə anbaan həsrətini çəkdiyi
torpağa dəyməsin.
Başından vurdular ki,
Bu əfsanə olaya
Başları əyməsin.
Dilindən vurdular ki,
Doğma Qarabağını -
O dünya gözəlini
Bir də, bir də öyməsin.
Yolundan vurdular ki,
"azmasın"...
Qələm tutan əlindən
vurdular ki,
doluxsuna-doluxsuna
"Dolu"nu,
"Çadırda
Üzeyir Hacıbəyli doğula bilməz"
acısını yazmasın...
Qərib qara sazın
"Misri"sinə şığıyan qaranquş tək,
Qarabağın bəbəyində
qara çiçək açan
bir damla qara yaş tək
güllələndi Aqil Abbas:
güllələndi Aqil Abbas.
Nə yaxşı güllələdilər -
Ölmədi.
Gedə bilmədik yasına...
Rəhmət!
Eh, bu dünyada
Zamanında doğru güllə atanın
Atasına...
Rəhmət!
Bu qədər güllədən
Ölmədi Aqil -
Aldığı yaranı
Şəstinə duruş elədi,
Yaralı şəstini
Yolunda yürüş elədi.
Ölmədi Aqil -
Sərt qayanın mamırı,
Daş inadın yosunu...
Çünki özündə
Çoxdan öldürmüşdü
Qarabağsızlıq duyğusunu...
Bütün səsi yetənlərə
qadağan eləmişdi
Qarabağsızlıq yasını...
Güllələndi.
Güllələnən, qardaşım Aqil!
təki ulu eşqi
güllə ağzına qoyma.
Bəxtəvər başına, Aqil Abbas!
"Bəxtəvər" sözünə
qaşın çatılar ki...
Çatılmasın, a bəxtəvər,
Güllə qeyrətdən başqa
nəyə atılar ki?!.
Məsləkin görümündə
nişangahı əymə, sən allah!
Güllə payımıza
dəymə, sən allah!
Vətənə yürümək eşqindən
Hərəmizə bir gilə düşür.
Sənin tək güllələnməsək,
Hamımıza güllə düşür.
çap et