(Cahangir Məmmədliyə)
Bir vaxtlar sevdiyi insana tək-tək apardığı hədiyyə gülləri, indi cüt-cüt, dəstə-dəstə qəbir üstünə aparır.
Üzündəki ifadəni, ürəyindəki qəmi, kədəri duyan həssas güllər kövrəlib yol boyu başını aşağı salır. Hər şeyi duyurmuş kimi.
lll
Hər dəfə zəng edəndə telefonun o başından incə, yorğun, kədərli, çox doğma, xoş, içinə sevinc qatılı bir səs eşidirəm: “Nətəərsən, dədə?”
Bu sakit, həlim insan hətta ən coşqulu, əsəbi adamı da öz əhvalına kökləyir. Sakitləşdirir. Onu görəndə yumyumşaq olursan. Həlimləşirsən.
Görüşəndə adamı qucaqlayıb bağrına elə basır ki, elə bil aradan ayrılığı, həsrəti sıxıb çıxardacaq.
Onunla hər görüşdə bir az da doğmalaşırsan.
Üzündəki kövrək sevincin arxasında dayanan daimi bir nisgili görüb sən də kövrəlirsən.
Son vaxtlar çox kövrək olub. Bu xarakterli adamın başqa cür olmasını təsəvvür də etmirəm.
Dostlar, tanıyanlar onu çox vaxt bazar günü narahat etmək istəmirlər.
lll
Hər bazar günü – o hüznlü günlərdə qərib bir kənddən Ağdama kövrək güllər daşıyır. Ağdamdan uzaq düşmüş o qərib kənddən xanımının əkib-becərdiyi güllərə sevgisini, hərarətini qataraq öz sahibəsinə aparır.
Ayağının taqəti qəbiristanlığa, titrəyən əllərinin gücü ancaq sinə daşına kimi çatır. Bir az toxtayıb, gülləri mərmər sinə daşına düzür. Buz kimi daş sinəyə...
Bu, onun ondan sonrakı illərinin gül təqdimatıdı...
İnsan yaşlaşdıqca, zaman, şərait, vəziyyət dəyişdikcə, sanki gül təqdimatı da öz missiyasını dəyişir. Bir vaxtlar sevinclə bu güllərə uzanan qollar qalxmır, əllər açılmır. “Sağ ol!” səsi eşidilmir.
İçini döyən sözlərin çırpıntılarını baxışlar söyləməyə başlayır. Bir də özündən süzülən göz yaşları...
Sən onun göz yaşlarını silirsən. Sənin göz yaşlarınsa içini yandıra-yandıra, iz sala-sala üzündən sinənə, köksünə axır. Nə öz əlin qalxır silməyə, nə də ki, O əllər... Baxışlar öz-özünə axan göz yaşlarını qurudur.
Yalnız sənə doğma olan, sənə dikilən baxışlar.
Sonra üst-başını yoxlamağa başlayır. Halını, təkliyini, onsuzluğunu sorur şəkildən sənə dikilən baxışlar.
Çalışıb səliqəli bildiyin geyiminə bir az da düzəliş verirsən. Amma nəyinsə onun ürəyincə olmadığını duyursan, hiss edirsən... Özünə, geyiminə şuxluq gətirən barmaq, sığal izlərinin yeri görünür...
Araya çökən sükutu qeybdən gələn bir səs pozur.
Ruhların danışdığı, görüşdüyü bu yerdə, sanki çırpıntılar toqquşur; səsə səs verir.
İçindəkiləri, yığılıb qalanları, olanları, olmuşları danışırsan səni dinləyən, sənə dikilən, ancaq “hə”, “yox” deyən baxışlara. Xatirələr çözələnir. Xoş xatirələr. Baxışların sorunlarını cavablandırırsan. Sonda özünü qoyub gəlirsən. Ürəyini qoyub gəldiyin o yerdə. Əvəzində səni ötürən baxışları özünlə götürürsən növbəti görüşə kimi.
Təkcə sənə dikilən, səni axtaran o baxışlar ötürür səni gündüzü də gecə kimi hamının yatılı olduğu o yerin açıq qapısından. Evinizin qapısından ötürürmüş kimi.
Hər bazar günü çırpınan ürək kimi titrəyən əllər qərib kənddən Ağdama, Əfətliyə bir dəstə qızılgül daşıyır; yolunu gözləyən baxışlara...
əzab
ayrılmaq nə qədər çətin
sənə doğma səsdən, sözdən, üzdən...
ayrılmaq nə qədər çətin
səni axtaracaq baxışlardan, gözdən...
ayrılmaq nə qədər çətin
günəşindən, ayından,
qışından, baharından...
ayrılmaq nə qədər çətin
özündən ayrılan kimi...
ayrılmaq nə qədər çətin
hətta səni itirən
lal gecədən belə.
08.10.2014
çap et