Bu gün dünyada gedən prosesləri diqqətlə izləyən təhlilçilər açıqca etiraf edirlər ki, demokratiya, azadlıq, fundamental insan haqları müəyyən güclərin əlində öz məqsədləri üçün istifadə etdikləri bir silahdır. Bu silahın haçan kimə tərəf tuşlanacağı da bəlli olmaz.
İndiki günlərdə qondarma erməni "soyqırımı"nı tanımaq adı altında konkret olaraq Azərbaycan və Türkiyəyə edilən basqılar da bu qəbildəndir. Açıqdan-açığa biz ədalətsizliklə üzbəüz dayanmışıq və meydanda nəhəng güclərlə qarşı-qarşıyayıq. Mən, yəqin elə siz də o fikirdə deyilsiniz ki, dünya ermənilərin saxta göz yaşlarına inanır. Sadəcə bəzilərinə Azərbaycan və Türkiyə hücumları davam etdirmək üçün indiki zamanda "genosid" adlı bir zad lazımdır. "Genosid" olub, ya olmayıb, yaxud kim-kimə qarşı törədib, bunun da heç bir əhəmiyyəti yoxdur. Bu yazıda məhz tarixə bir ekskurs etməklə reallığı bir daha hörmətli oxucuların diqqətinə çatdırmaqdır. Erməni mətbuatı bütün gücü ilə bağırır ki, "erməni genosidi"ni dünyaya tanıtmaq üçün illərdir ki, Fransa, Rusiya, ABŞ-dakı mərkəzlər fəaliyyət göstərir. Düz də deyirlər. Onlar bu mərkəzlər vasitəsilə dünyaya yalanı doğru yerinə satmağa çalışırlar və buna nail də olurlar. Mənim yazımı isə bir təsəlli kimi qəbul etmək də olar...
1915-ci İLDƏ ERMƏNİLƏR İTKİ VERİBLƏRMİ?
Bəli. Bu itkilər ermənilərin öz satqınçılıq və günahları ucbatından baş verib. I Dünya müharibəsi dövründə çar Rusiyası ilə müharibə aparan Türkiyəyə qarşı ermənilər dünyada görünməmiş xəyanətkarlıq ediblər. Onlar rus silahları ilə silahlanaraq türklərə qarşı vuruşmuş, habelə cəbhə zonasında olan ermənilər Rusiya komandanlığı ilə əlaqə yaradaraq türk qoşunlarının yerləşməsi, sayı, silah və sursat təchizatı barədə məlumatları daim əks tərəfə ötürmüşlər. Ona görə də Osmanlı Türkiyəsi məcburən Qars, Ərdahan, Sarıqamış, İqdır ətrafındakı erməniləri ölkənin başqa bölgələrinə köçürməyə məcbur olmuşdur. Həmin köçürmələr zamanı yezdi kürdləri də erməniləri xeyli tələfata uğratmışlar. Yezdilərlə ermənilər arasındakı toqquşma daha çox varidat əldə etmək məqsədi güdmüşdür. Osmanlı imperatorluğunu, bəlkə də yalnız və yalnız onda günahlandırmaq olar ki, yaranmış ekstremal vəziyyətdə köçkün erməni karvanlarına obyektiv səbəblərdən, kifayət qədər müdafiə qüvvələri ayıra bilməmişdir.
ERMƏNİLƏR KİMDİR?
Bu suala Vasiliy Veliçkonun 1904-cü ildə Sankt-Peterburqda nəşr edilmiş "Kafkaz" kitabından çıxarışla c
avab vermək yerinə düşər: "Onların mənşələri hələ ki, az aydınlaşdırılmışdır. Tarixi mənbələr göstərir ki, Babilistanın işğal olunması və Yerusəlimin dağıdılması zamanı onlar yəhudilərin iri kütlələri ilə qarışmışlar. Antropoloji baxımdan (Antropologiya insanın mənşəyini və təkamülünü öyrənən elmdir) erməniər ucqar braxisefaldırlar. Başqa sözlə, başları qısadır və Şantrın, Erkertin, Pantyuxovun və s. tədqiqatlarına əsasən dağ yəhudilərinə yaxın millətdirlər və aysorilərlə ümumi kökləri var".
V.İ.Veliçko yazır ki, müasir Yelizavetpol əyalətini, Tiflisi və Dağıstanın sahələrini tutan Albaniya dövlətinin ərazisində ömründə ermənilər olmamış və əhali məsihi (xristian) dinini erməni kilsəsindən qəbul etməmişlər. XIX əsrin əvvəlinə qədər müstəqil alban (aqvan) Gəncəsar katolikosu var idi və Eçmiədzin kilsəsindən asılı deyildi. Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, Eçmiədzin təmiz ərəb ifadəsi olub Cameyi-Din Universiteti kəlməsinin erməniləşdirilmiş formasıdır.
Veliçkonun yazdığına görə, tarixləri boyu ermənilər farslar, azəri türkləri, türklər, gürcülər və dağıstanlılarla passiv intim münasibətlərdə olmuş və millət kimi öz varlıqlarını dəyişmişlər.
Beləliklə, məlum olur ki, ermənilərin damarlarında müxtəlif millətlərin qanı vardır. Aydınlaşır ki, özünün qorxaqlığı ilə Qafqazda məşhur olan bu xalqın içərisindən hərdən istedadlı və cəsur sərkərdələr çıxır. Bununla da onların qanında başqa millətlərin genləri özlərini biruzə verir. Məsələn, Böyük Vətən müharibəsinin iki qəhrəmanı Bağramyan və Nelson Stepanyan Azərbaycanın Şəmkir bölgəsindəndir. Əsl ermənilər isə qorxaq ticarətə, möhtəkirliyə həris və qonşunun, şərait yol versə qanını içməyə hazır olan naxələfdirlər.
A.S.Puşkin əsərlərinin birində qoca dağıstanlının dili ilə səsləndirir: "Sən qorxaqsan, sən qulsan, sən ermənisən".
Gürcü xalqı deyir: "Movida soxemi - moytana sxava mexi" (Erməni gəldi və yeni bədbəxtliklər gətirdi). Həmçinin rus yazıçıları Nekrasov və Jemçukovun qorxaq, möhtəkir və əclaf ermənilər haqqında şeirlər var. İndi biz bu qorxaq və yaramaz millətin qarşısında aciz qalmışıq. Ona görə ki, onların ABŞ-da, Fransada dayıları və Rusiyada əmiləri var.
Ermənilərin Zaqafqaziyada məskən salması barədə N.N.Şavrovun 1911-ci ildə Sankt-Peterburqda nəşr olunmuş "Rus işinə Zaqafqaziyada təhlükə və Muğanın gələcəkdə xaricilərə satılması" əsərindən bir neçə parçanın sitat gətirilməsi ermənilərin xislətini, onların haradan köçüb gəlmələrini aydınlaşdırar. Şavrov yazır: "Bizim müstəmləkəçilik siyasətimiz rus adamlarının Zaqafqaziyada yerləşdirilməsi əvəzinə oraya başqa millətlərin gətirilməsi ilə əvəz olundu. 1819-cu ildə buraya Vürtemburq almanlarının 500 ailəsinin köçürülməsi həyata keçirildi. Öz ölkələrində yer tapmayan bu ailələrə Tiflis və Yelizavetpol (Gəncə) əyalətlərinin ən yaxşı torpaqları verildi və onlara çoxlu güzəştlər edildi. İki il davam etmiş müharibədən sonra 1828-30-cu illərdə Zaqafqaziyaya 4000-dən yuxarı fars və 8400 türk əsilli ermənilər köçürülmüş və onlar Yelizavetpol və İrəvan vilayətlərinin ən yaxşı ərazilərində məskən salmışlar. Onların məskunlaşması üçün müsəlmanlardan 200 milyondan çox yuxarı qızıl pula 200 000 desyatin torpaq alınmışdı. Yelizavetpol əyalətinin dağlıq hissəsi (Dağlıq Qarabağ) və Göyçə (Sevan) gölünün sahillərində belə ermənilərlə məskunlaşdırılmışdır. 124 000 erməni rəsmi sənədlərdə məskunlaşdırılmış, qanunsuz köçənlərin də sayı xeyli olmuşdur. Ümumiyyətlə, köçüb gələn ermənilərin sayı 200 000-dən artıq olmuşdur".
1877-1879-cu il Türkiyə-Rusiya müharibəsindən sonra rus ordusunda xidmət edən erməni general Ter-Qukasov 35 min arabada erməni ailələrini Qafqaza gətirir. 1893-94-cü illərdən sonra Zaqafqaziyaya erməni axını güclənir, Qafqaza yeni təyin olunmuş knyaz Q.S.Qolitsının vaxtında - 1894-cü ildə Qafqaza gələn ermənilərin sayı 90 minə çatırdı.
Sonradan knyaz Qolitsın erməniləri Zaqafqaziyadan qovmaq qərarına gəlir, lakin Türkiyə hökuməti onları geri qəbul etmək istəmir. Rusiyanın Xarici İşlər Nazirliyi öz işində sabit durmur. Belə olduqda knyaz deyir ki, rus təbəəliyini qəbul etməyən ermənilər ölkədən çıxarılacaqlar. Aydın məsələdir ki, erməni ailələrinin hamısı rus təbəəliyini qəbul edir və yerlərini möhkəmləndirirlər.
N.N.Şavrov yazır ki, "hazırda Zaqafqaziyada yaşayan 1 milyon 300 min ermənidən milyonu köklü deyil və rus hökuməti tərəfindən köçürülmələrdir.
1896-cı ildə rus çarına yazılmış məruzədə general-adyutant Şeremetyev Zaqafqaziyada yaşayan ermənilərin sayının 900 min olduğunu göstərir. 1908-ci ildə ermənilərin sayı hər iki cinsdən 1 milyon 300 min idi.
Ümumiyyətlə, Zaqafqaziyaya köçürülmüş başqa millətlərin sayı aşağıdakı kimi ifadə olunurdu: ermənilər - 1000000, polyaklar - 17264, çexlər - 20041, latışlar - 4561, moldovanlar - 2774, yunanlar - 82043, yəhudilər - 30890, estonlar - 5241, aysorilər - 5028.
N.N.Şavrov qeyd edir ki, Zaqafqaziyaya gəlmiş torpaqsız ermənilər yalançı arayışlardan istifadə edərək hökumət torpaqlarını tutmuşlar. O cümlədən də Dağlıq Qarabağda.
TARİXƏ EKSKURS
Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, hələ XVII sərdən başlayaraq erməni siyasətçiləri və erməni kilsəsi çar Rusiyasına üz tutmağa başladı. 1667-ci ildə çar hökuməti ilə erməni tacirləri arasında ticarət müqaviləsi bağlandı. 1699-cu ildə "Ermənistanı azad etmək" məqsədi ilə I Pyotra müraciət qəbul olundu. 1724-cü ildə I Pyotr, 1786-cı ildə isə II Yekaterina erməniləri Rusiyanın himayəsinə almaq haqqında fərmanlar imzaladılar. XVII əsrin ortalarından başlayaraq Qafqazda yaşayan ermənilərə xüsusi imtiyazlar verildi.
Ermənilər özləri özləri haqda nə yazırlar:
-1826-1829-cu illərdə Rusiya ilə İran və Türkiyə arasında gedən müharibədə ruslar qələbə çaldı. Çar hökumətinin 1828-ci il 21 mart tarixli fərmanı ilə İrəvan, Naxçıvan xanlıqları və Ordubad əyalətlərini əhatə edən ərazilərdə erməni vilayəti yaradıldı. Nəticədə azəri türklərinə qarşı soyqırım başlandı. Həmin ərazidə mövcud olan 420 kənd darmadağın edildi, əhalisi qırıldı. Həmin dağıdılan və o vaxt azəri türklərindən tam təmizlənməmiş yaşayış məskənlərinə İrandan, Türkiyədən və başqa ölkələrdən köçüb gələn ermənilər yerləşdirildilər.
Daha sonra "100 min nəfər erməni köçürülərək Zaqafqaziyada yerləşdirildi. Ərzurum paşalığından köçürülən ermənilər Axalsıxa və Axalkələkdə, Qars paşalığından köçürülənlər Şirakda, Talində, Abaranda, Bəyazitdən köçürülənlər Kəvərdə, Dərəçiçəkdə və Sürməlidə yerləşdirildilər. Qərbi Ermənistanda erməni əhalinin azalması hesabına Şərqi Ermənistanda onların sayı artdı ("Sovet Ermənistanı Ensiklopediyası" səh.128, 134, 136).
Tarixdə bir erməni faciəsi olmuşdursa, bunun ən böyük günahkarı erməni komitələri və komitəçiləridir.
Ermənistan hökuməti də daxil olmaqla dünyada fəaliyyət göstərən millətçi-şovinist erməni təşkilatları, erməni kilsəsi, erməni lobbisi uydurma "erməni genosidi"nin 100-cü ildönümünü aprelin 24-də qeyd etmək üçün revanş götürüb. Bu məqsədlə onlar yalnız mətbuat vasitəsi ilə beynəlxalq aləmdə anti-türk təbliğatı aparmaqla kifayətlənmir, həm də bir çox dövlətlərin parlamentlərində qondarma "erməni genosidi"nin tanınması üçün fəal iş aparırlar. Vatikanı bu qondarma işə qoşa bildilər. Avropa Şurasını da həmçinin. Qalıb Ağ ev. Daşnaksütyunun bayrağı altında birləşən millətçi-şovinist erməni təşkilatlarının on illərlə davam edən təxribatlarının əsas məqsədlərindən biri də dünyanı "türklər tərəfindən qəsb edilmiş - itirilmiş Ermənistan torpaqları"nın mövcudluğuna inandırmaqdır. Burada iki sual verməkdən özümü saxlaya bilmirəm.
1. 2007-ci ilin yanvarında "türk qanı pis qandır deyən və yazan "Aqos" qəzetinin redaktoru Hrant Dinkin meyitini türk bayrağına bələyib basdırmaq istəyən Ankara başbilənləri nəyə hesab götürürdülər. Axı açıq-aydın görünürdü ki, ermənilər müqəddəs bayrağımızı təhqir edəcəklər və etdilər də!
2. Türkiyə prezidenti Ərdoğan ötən il 24 aprel günü münasibətilə Sarkisyana başsağlığı verməklə nəyə nail oldu?
3. Baş nazir Davudoğlu ermənini özünə müşavir təyin edəndə heç fikirləşibmi ki, bir gün o gavur durub deyəcək ki, "erməni genosidi"ni tanımaq lazımdır.
Sözümün canı odur ki, bir kişi ətəyindən yapışan iti qovmaq üçün "ay it, belə etmə, çıx get!- deyir, biri də onu murdarlayan köpəyə bir təpik vuraraq qovur. Görəsən, hansı düz edir?
Təbii ki, uydurma "erməni genosidi" barədə tarixi həqiqətlər tamamilə başqa mətləbləri açıqlayır. Bu barədə onlarla əsər yazılmış, qərəzsiz salnaməçilər 1915-ci ildə baş verən hadisələri gələcək nəsillərə çatdırmışlar. Lakin nə yazıq ki, beyinləri zəhərləyən və dumanlandıran, reallıqla heç bir əlaqəsi olmayan "erməni genosidi" özünə havadarlar da tapmış, bu "əzabkeş" millətin sağalmaz dərdi beynəlxalq aləmdə ən mötəbər məclislərin müzakirə mövzusu da olmuşdur. Bu gün də belədir. Nə qədər qəribədir ki, dünyanın bəzi ölkələrinin parlamentləri öz dövlətlərinin dərd-sərlərini həll etmək əvəzinə, "erməni soyqırımı"na əlac axtarırlar. Beləliklə, bir tərəfdə böhtan, şər, digər tərəfdə isə reallıq durur.
Tarix sübut edib ki, şər heç vaxt həqiqətə qalib gələ bilməz. Lakin hələ ki, erməni şərinin əlindən tutub yeritmək istəyənlər yetərincədir. Elə buna görə də hər bir jurnalist, tarixçi, etnoqraf, alim, siyasətçi, vicdanlı şəxs həqiqəti dünya ictimaiyyətinə çatdırmaq üçün əlindən gələni əsirgəməməlidir. Süni şəkildə yaradılmış "Şərq məsələsi" bütövlükdə ciddi tədqiqata ehtiyacı olan bir problemdir. "Erməni məsələsi" isə "Şərq məsələsi"nin tərkib hissəsindən biri kimi 1860-cı ildə ortaya atılmış, Birinci Dünya müharibəsindən sonra səngisə də, onun haray-həşiri yaşadığımız dövrə qədər gəlib çıxmışdır.
(Ardı var)
çap et