ARSIZLIQ
Nə qədər arsızam,
yoxluğuna dözürəm.
Birgə dolaşdığımız yerlərdə
sənsiz gəzirəm.
Elə bilirdim,
səndən yaxa qurtaranlara
yaxanı
belə asanca təslim etməyəcəksən,
məni qoyub getməyəcəksən.
Özünü qurban verdin
səni əşya kimi
alıb apardılar.
Xanımlıq taxtından
salıb apardılar.
Keçdiyim küçələr
səni soruşur məndən.
Xəyalınla yaşadığım gecələr
səni soruşur məndən.
Söz tapa bilmirəm,
gözümü döyürəm,
öz dərdimi özümə deyirəm.
Bu kədəri,
bu göz yaşını uda bilmirəm.
Nə qədər arsızam,
ümidlərini qırıb,
özünü unuda bilmirəm.
UNUTQANLIQ
Getdin və unutdun,
unutdun bütün olanları.
Dərd alır
həsrətin qucağında qalanları.
Geriyə boylanma,
yolunu azarsan,
özün öz qismətinə
qəbir qazarsan.
Şirin xatirələr
çəkər səni,
didər, dağıdar,
sökər səni.
Dönə bilməzsən... özünə,
döyərsən dizinə.
Getdin və unutdun,
bəlkə də unutmağa dəyər.
Qorx ki, bir gün unutduqların
qapını döyər.
Bağla,
xatirələrin qapısını bərk bağla.
Otur, qismətin üçün ağla.
Göz yaşların
günahlarını yuyana qədər ağla.
Unutduqlarını
sənə qısqananlar
səni duyana qədər ağla.
TƏK
(Emiliya üçün)
Atasının-anasının tək qızı,
bilirəm, bu təklik
səni yaman sıxır.
Darıxırsan,
üzün gülsə də,
kədər gözlərinə çıxır.
Gəzirsən qəmli-qəmli,
gözlərin də gəzir
səninlə tikə bölüşənləri.
Sükut boğur
küçənizdən yolu düşənləri.
Həsrətlə boylandığın pəncərəni
taybatay aç,
qanadlı quşa dönüb
uç
və qaç
bu təklikdən
tək səni düşünənə.
Təklərin qayğısını
təklərə ümidi gələn çəkir,
ürəyi bilir bu təki,
gözü bilir.
Təkin
və təklərin dərdini
Bir Tək olan
özü bilir.
SON MƏNZİL
Açıb pəncərəni,
getdiyin yollara boylanıram
geri dönməyəcəyini bilə-bilə.
Yağış yağır narın-narın,
gilə-gilə.
Payız ağlayır havalar düşəndən,
ağlayır gədiklərə duman çökəndən,
dağlara qar düşəndən.
Bir əlçim bulud kimi
dolub qalmışam,
əlim heç nəyə yatmır,
işimdən-gücümdən olmuşam.
Ürəyim atlanmır,
daha deyib-gülmürəm.
Səndən sonra adamları
ürəklə dindirə bilmirəm.
Arzularımın,
istəklərimin yarpaq tökümü başlayıb.
Göz yaşları içində boğulan payız
mənə
bir qəmli hava bağışlayıb.
Titrədib ürəyimin tellərini,
ağlama, deyir, mən ağlayıram,
ölən arzularına yas saxlayıram.
İslanıb üşüyəcəyindən qorxuram
məni tərk edənin.
Payız yuyat yeridi
arzularının
son mənzilinə gedənin...
NAĞIL
Sevginin yaşı olmur,
o başı,
bu başı olmur.
Bilmirəm, ilk,
ya son eşqimdi bu sevda.
Bəlkə də bundan sonra sevmək üçün
məşqimdi bu sevda?!
Əllidə,
altmışda sevənin
başında ağıl olmur.
Hər sevgi əfsanəyə dönmür,
nağıl olmur.
Düşünürəm,
Tanrının butası
gecikib bir az.
Bu sevdanı
sevda çəkməyən anlamaz.
Uzaq başı,
havalıdı, deyəcəklər.
Bu qarımış insanlar,
bu ruhu ölmüş adamlar
diribaşlığımı görüb
arxamca o ki var söyəcəklər
və tüpürəcəklər
öz qismətlərinə.
İLLƏR
Hər şeyin geriyə dönüşü var,
keçdiyimiz yollar kimidi,
yoxuşu var,
enişi var.
Bircə ömür yolu geri qayıtmır.
Mürgü döyən illəri təzədən oyatmır
nə xatirələr,
nə də acılı-şirinli xəyallar...
Mənalı-mənasız ömür gəlib gedir,
yaşanmış illər
ən əziz adamın kimi
ölüb gedir.
Nə əlimiz çatır,
nə ünümüz yetir,
hər il
ömür yolumuzdan
bir dəfə ötür.
Nə biz o illərə qayıdırıq,
nə o illər bizə.
İllər bizim qolumuzdan tutub
ömür yoluna çıxarır,
biz illərin əlindən tutub
yol gedirik
özümüzə.
DƏYƏR
Deyirsən, səni itirdim,
dəyərini bilmədim,
arzularımdakı,
xəyallarımdakı
yerini bilmədim...
Həyatımı alt-üst eləyib getmisən,
həm səni itirmişəm,
həm özümü.
Alıbsan əlimdən
gecəmi,
gündüzümü.
Mən sənin özünü gəzirəm,
xəyalımdakı yerini neynirəm?!
Mənim ki, əlimi boşda qoymusan,
yad əlində
qızıla dönmüş
dəyərini neynirəm!
GEDİŞ
Qapama qapısını
son ümid yerinin,
qapanarsan hamının üzünə,
hər yerdən əlacın üzülər,
qapanarsan özünə.
Səcdəsinə gəldiyin adamlardan
üz döndərmə,
sənə olan inamı itər
dost-tanışının,
inamın itər dosta-tanışa,
kimə tapınarsan?
Yolundan dönə bilərsən,
əhdindən,
sözündən qaça bilərsənmi?
Hamıdan üz döndərib
çıxıb gedə bilərsən
özünə,
de,
özündən qaça bilərsənmi?
Bilal ALARLI (HÜSEYNOV)
çap et