525.Az

Ramiz Məmmədzadənin şeirləri


 

Ramiz Məmmədzadənin <b style="color:red">şeirləri</b>

KƏDƏRLƏNMƏ, KÖNLÜM

 

Kədərlənmə, könlüm,

qəm vaxtı deyil.

Sevda var, sevgi var,

aşiq var hələ.

Dünya zülmətlərin paytaxtı deyil,

İynənin ucunda işıq var hələ.

 

Hələ günəşlərin ruhu oyaqdı,

Yağışlar səpilib sünbül olar ki.

Bu yaz gecəsindən ömrün bu vaxtı

Bir ulduz istəsəm görən nolar ki...

 

Hələ qarşıdadı keçəsi yollar,

Xalça yamacların şehli çöhrəsi.

Kədərlənmə, könlüm, yəqin bu bahar

Sellərə qərq olar qəm düyünçəsi.

 

Dərələr boyanar dağ nəfəsinə,

Ay aman, bulağın daş yaxası var.

Sən inan Yusifin möcüzəsinə,

Hələ bu dünyanın Züleyxası var.

 

Kədərlənmə, canım,

açıqdı göylər.

Gücün var dənizlər, dağlar aşasan.

Bir ömrün işığı sənə bəs eylər,

Allahın adına layiq yaşasan...

 

İSMAYILIN GÜLLƏRİ

 

Şair İsmayıl Öməroğluna

Uca Yaradandan şəfalar dilərəm

 

Dəsmal kimi büküb

Cibimə qoydum

     istini, bürkünü.

Dağlara – şair İsmayılı

görməyə yollandım

     bir yay günü.

 

Qızılqanad bal arılarının,

süd qoxulu otların,

sürməyi buludların

Ətri bürümüşdü

     yal-yamacı.

Öz-özümə deyirdim ki,

Ay Allah,

Görəsən nədir

xəstə İsmayılın əlacı...

Görəsən bilən varmı

bu ağrının adını...

Bağçasında ulduz-ulduz gülləri,

Dövrəsində – doğmaları,

     qadını.

Dedim bəlkə bu güllərdi

İsmayılın əlacı.

Dedim bəlkə güllərə

yalvarım, ağız açım.

 

Aman güllər, aman güllər,

Şair halı yaman güllər.

Bir ömür-gün düyün düşüb

Açılar nə zaman, güllər...

 

İsmayılın eli hanı?

Dağ-dərəsi, çölü hanı?

Dili batsın fələklərin

Dinə bilmir, dili hanı?

 

İsmayıla nicat verin,

Uça bilər, qanad verin.

Nicat verin, həyat verin,

Cana gəlsin bu can, güllər!

 

Burda qarşı yamaclara

çiçək yağıb,

Dağlar durub yönü bəri.

Bir ümid parçasını

çəkib ayağım altına

Ha baxıram, gözə dəymir

Bu bir ömrün

     üfüqləri...

 

QORXULU ADAM

 

Heç şübhəsiz

onun anası olmayıb.

Nə bələk görüb,

nə beşik.

Şeytanın dimdiyindən düşüb

deyiblər, eşitmişik.

Sənin gücün çatsa əgər

Özünü ondan qoru.

Sir-sifəti, qaş-qabağı –

hörümçək toru.

Çoxlarını asmaq istər

xəyalında qurduğu

dar ağacından.

Qara ilan balası

sivişib çıxa bilər

Barmaqları ucundan...

Üfunətdən, pis niyyətdən,

xəyanətdən

Damla-damla zəhər çəkər

     nəfəsinə...

Qudurqandır, tolazlayar

doğmasını

Ac pələngin qəfəsinə.

 

Amma qorxar,

Tabutunun içində

Kəndirə dönüb boğazlayar

Bir kəfənlik ağ onu.

Qorxar,

palçıq kimi

püskürüb atar

torpaq onu!

İçində qıvrılan

qorxu daşları

Zəncirdəki küçük kimi

zingildəyər hərdən,

Piyadan, hikkədən,

zəhərdən!

 

Amma qorxar,

qorxar ki, beş barmağımı

güllələrə döndərib

Onu düz kəlləsindən atam.

Məndən, səndən,

hamıdan qorxar

Hamının qorxduğu adam!..

 

VƏSSALAM

 

Biri vardı, biri yoxdu,

yox, o, var.

Sifət-bülöv, baş-sığallı,

əl-hamar.

Şüşəbəndli gözlərindən kin damar

O hikkəli bir bəladı, vəssalam.

 

Lovğalıqdan duyğuları-qapqara

Ağız büzər Cabbarlıya, Səttara

Qələm hara, sənət hara, o hara

Mamır basmış küt qayadı, vəssalam.

 

Bir nəfər yox tanıyası mərd onu,

Kim ucalsa, tutar elə dərd onu.

Doğma bilməz doğulduğu yurd onu,

Yeddi hərfdir ad-soyadı, vəssəlam.

 

İndi onun salamını alan – yox,

Dövrəsində dost-tanışdan qalan – yox.

Sözlərimdə, vallah, zərrə yalan-yox

Mən fikrimi tamamladım, vəssalam!

 

TELEFON SÖHBƏTİ

 

– Alo! Qardaş, mənəm,

Salam – əleyhküm

– Baho, bu sənmisən

əleyhkə – salam!

Əşi, nə var, nə yox,

heç görünmürsən.

Çoxdan aya – günə dönmüsən, balam...

– Bilirsən, nə vaxtdır anam xəstədi,

Həkim qızınıza bəlkə söz deyək...

– Yox, o, baş həkimdi, o, iş üstədi,

Başqa bir həkimdən çarə gözləyək.

– Yaxşı dayın oğlu filankəsova

Zəng elə, uşağı götürsün işə.

– Əşi, nə deyirsən,

hanı iş, peşə?

Onunla salamı çoxdan kəsmişəm...

– Bəlkə qoşa gedək dostun toyuna

– Xəstəyəm, sən məni salma oyuna

– Sənin baldızından bir xahişim var

– Ta sən ağ eləmə,

bəsdir, işim var,

Onun da yanına özün get, qaqaş

Daha nə qulluğun,

“privet”, qaqaş,

Danışıq kəsildi,

telefon: “du”, “du”...

“Xalq” – deyə ekrandan bağıran budu?..

 

SƏN TAMAM BİR BAŞQASAN

 

Hər sevənin bəxti var,

Sən sevən kəs bəxtəvər!

Sevdin, yaraşıq oldun

Bu sevdaya, eşqə sən,

Sən tamam bir başqasan!

 

Güllər, çiçəklər indi

Səni gördü, sevindi.

Çiçəklər arasında

Birinci – sən,

başda – sən,

Sən tamam bir başqasan!

 

Sən məni dinlə, gözəl!

Həyat səninlə gözəl!

Sən varsan ki, dünya var

Yerdə, Göydə, havada,

Torpada – sən  

daşda – sən,

Sən tamam bir başqasan!

 

Yaz şehi tək incə kim?

Cilvəli bir qönçə kim?

Qəşəngsən hər yaşda – sən.

Sənə bənzər kimsə – yox,

Sən tamam bir başqasan!

 

PENCƏYİ QOLUNDA

GƏZDİRƏN KİŞİ

 

Pencəyi qolunda gəzdirən kişi

Görmürsən, yay gəlib,

dünya istidi.

Bəlkə bu pencəyin səndən ayrılıb

Elə asılqanda qalmaq istədi.

 

Görmürən, bu Günəş cavandı hələ

Aləmi yandırıb-yaxmağındadı.

Sübh tezdən evindən çıxaraq çölə,

Bizə sevgilərlə baxmağındadı.

 

Axı kimə gərək bu köhnə pencək,

Əynində əriyib yox olar birdən

Yorulub, soluxub,

Sən ondan əl çək.

Bəlkə təzələnər,

şux olar birdən.

 

Yaydı, saz kişilər, o kefiköklər,

Çəkilib dağlara, meşəliklərə.

İndi yal-yamacı, bulağı səslər,

Açar yağışlara ovcunu hərə.

 

Ərindən nəvaziş görməz qadınlar,

Odur ha, dənizlə məzələnməkdə.

Gecəsi sevdalı keçən bəxtəvər

Bilər nə qalacaq əldə-ətəkdə...

 

Pencəyi qolunda gəzdirən kişi,

Üzünün astarda gözü var bəlkə.

Sən Allah, toxunma,

qoy evdə qalsın

Sənin xanımına sözü var bəlkə...

 

Pencəyi qolunda gəzdirən kişi

Pencək səndən küsüb,

     xəbərin yoxdu?..

 

MƏN BU GECƏ

 

Mən bu gecə qoy tək olum,

Duman kimi kövrək olum.

Yox, bəlkə də şimşək olum,

Göy üzündə çaxım gedim.

 

Min yolu var xəyanətin,

Xəyanətə nifrət-qəti!

Xəyanəti yıxmaq – çətin,

Yıxa bilsəm, yıxım gedim.

 

Bilən varmı dünyada nədi –

Yerdi, Göydü, dağ, dərədi?

Dedilər ki, “pəncərədi”,

Dedim: – mən də baxım gedim...

 

TANRIM MƏNƏ BİR EV TİKDİN

 

Tanrım mənə bir ev tikdin,

Necə oldu, heç görmədim.

Küçə-küçə köçüb getdik,

Belə ağır köç görmədim.

 

Top dəyəydi gərək mənə,

Şeytan gəldi kələk mənə.

“İki” verdi fələk mənə,

Bir ömürdə “üç” görmədim.

 

Qəbri hanı quduranın,

Dar ağacları quranın?

Mənim boynumu vuranın,

Qılıncında güc görmədim...

 

RÜŞVƏT

 

Tamam bir başqaydı

     onun azarı, dərdi.

Oğlan uşaqlarından

     lap zəhləsi gedərdi.

Qadını hamilə olanda,

Nə abır-həya gözlədi,

     nə utanıb-qızardı.

Doğum evinə getdi,

Rüşvət verib

qız aldı...

 

RUHU ÜFÜQLƏRDƏ

ÇIRPINAN QADIN

 

Sən nədən baxarsan yollara sarı,

Ruhu üfüqlərdə çırpınan qadın.

Sən nəyi gəzirsən, hansı rüzgarı,

İndi hara çatar ahın, fəryadın...

 

Günəş çıxa bilər qara buluddan,

Sən könlüm tarını seçib ayırsan.

Əlləri qoynunda Tanrıdan, Haqdan

Sən kimi soruşub haraylayırsan?

 

Mən sənə bir ömür bağışlamışdım,

Sən mənə ömründən bir pay qıymadın.

Sən hansı duyğuyla yandın, alışdın

Kövrək taleyini itirən qadın...

 

Bəxti var baharın, qışın, qarın da

Sən belə qismətdən nə küs, nə inci.

Sevda tufanımın dalğalarında,

Nə mən sonuncuyam,

Nə sən – birinci...

 

MƏN OLAN DÜNYADA

 

Bu sevda, məhəbbət oyunu-qədim,

Oynatdın ruhumu durduğum yerdə.

Hardasan, mən səni görə bilmədim,

Şimşəklər dağıtmış xatirələrdə...

 

Bizləri nə gözlər Yaradan bilər,

Bəxtlə cəngə çıxıb tutaşmaq olmur.

Dumduru bulağın gözləri gülər,

Bulanıq sulardan baş açmaq olmur.

 

Yəqin tanımaram qarşıma çıxsan,

Qaldın yollarında uzaq keçmişin.

Mən olan dünyada hanı ki, yoxsan,

Sən olan dünyada mənim nə işim...

 

SƏN AYRI, MƏN AYRI

 

Mən səni bir qucaq çiçək bilmişdim,

Gün kimi, Ay kimi göyçək bilmişdim.

Dilinin, andının, təbəssümünün,

Duyğunun rəngini gerçək bilmişdim.

 

Elə bilirdim ki, bulaq kimisən,

Əlçatmaz, yelçatmaz budaq kimisən.

Sən demə, qamaşan gözlərim imiş

Kənardan baxanda dümağ kimisən.

 

İndi mən – Yer ilə Göy arasında,

Sənsə xəyalların sırsırasında...

 

 

 





12.02.2013    çap et  çap et