RAMİZ RÖVŞƏN
Sözlər (Elçinə)
Bir vaxt daş kimiydi, kərpic kimiydi
sözlər əlimdə.
Mən şeir yazmırdım ki,
sözlərdən ev tikirdim.
Bir vaxt balta kimi, çəkic kimiydi,
sözlər əlimdə.
Mən şeir yazmırdım ki,
öz içimi-çölümü
dağıdırdım-tökürdüm.
Sonra muma döndü
ovcumda sözlər,
Yandırdım, hərəsi bir şama döndü,
o şamların işığında
dünyaya baxdım-getdim.
Sonra quma döndü
ovcumda sözlər,
Yavaş-yavaş
o quma qarışıb axdım-getdim...
EYVAZ BORÇALI
Elçinə
Çalxanıb, bulanıb, durulub zaman
Çək-çevir eləyib gəlib-getmişi.
Üz-üzə durduqca yaxşıyla yaman
Sən bütöv yaşadın bütöv yetmişi.
Ziyalı ocaqdan aldığın ziya
Hopdu qələminə, çökdü qəlbinə.
İndi özünün də saldığın ziya
İbrətdir dostluqda dostun qəlpinə.
Fikrin aydınlığı, sözün kəsəri
Alıb mayasını səmimilikdən;
Hər yeni əsərin, təzə əsərin
Çeşmə tək qaynayıb gəlib ilikdən.
Sənət aləmində bəllənib yerin,
Sən zəhmət çəkmisən, biz zövq almışıq.
Qələmi qəlbindən su içənlərin
Üzündə nur olub, Sözündə işıq.
Yazıb yaradana yetmiş nədir ki,
Səksəni, doxsanı haqlamalısan;
Şərəfli yetmişi yüzə yetir ki,
Yüzün özündə də çağlamalısan.
AYDIN HATİPOĞLU (Türkiyə)
Sessizce
Elçine
Gece
Durgun və sessiz
Hazar uyuyor
Bebeler uyuyor
Sokakta karanlık gölgeler
Apartımanlar içine kapanmış
Bir piyano çalıyor uzak-uzak
Ağaclar uyanık
Bir kadın bekliyor karanlıkları
Dinleyince duyuyorsun
Yürek gibi vuruyor gece
Hazarda bir kayık ölüyor
Cesedi kumsala vuruyor sessizce.
1979. İstanbul.
VAQİF BAYATLI ODƏR
Kitabları oxumaqçün yox, doğmalıqdan
sevinmələrini görməkçün alıram
“Özü öz dərdinə gülümsəməyi öyrənmişdi...”
Elçin
Kitabları oxumaqçün yox,
onların çiçəklərtək doğmaca,
Göylərtək səssizcə nəfəs almalarını,
Hətta ömründə heç bir kitab oxumayanlara da
Kitablardakı sevgilərdən də
böyük sevgiylə baxmalarını,
İnsanlarla ilahi doğmalıqdan sevinmələrini,
Gülümsəmələrini görməkçün gətirirəm evə.
Ancaq hər dəfə gecə işığı söndürüb yatanda
bütün körpələrtək qaranlıqda qəmlənir susur
hətta, deyəsən, bir az da məndən küsür kitablar,
hər səhər onların könlünü alıram birtəhər,
mən ən yaxşı şeirlərimi o anda –
məndən küsmüş kitabların
könlünü alanda yazmışam.
Adam olmayan adamdan,
qəm olmayan qəmdən incidim,
ancaq kitab olmayan kitabdan heç bir zaman,
mən hər kitabda mənadan
qabaq doğma sözlərin
əyri-üyrü, ancaq doğma duruşunu duyuram,
mənim canımda da eləcə bir-birinin yanında
bir-birindən doğma durur o sözlər, o canlar,
başqa sözlər, başqa canlar
başqa şəkildə duranda
başqa dünyaların, başqa dillərin,
başqa zalımların olurlar onlar.
VAQİF NƏSİB
SARIHÜSEYNOĞLU
Böyük ürək və qələm sahibi Elçinə
Hər məbədi öz yerində,
Buta,
Naxış,
Söz yerində,
Ürəyinin köz yerində,
Bir Elçin qayğısı yaşar, –
Haraylara haray qatar.
Vaqifdən üz dönən zaman,
Unudanda son anları.
Öləziyib sönən zaman
Yolunun qoca fanarı
Qayəsində əzm, tutar,
Elçin həm əl,
işıq tutar.
Nə yaxşı ki,
daim yatar
xeyirxahlıq bərəsinə
Qayğısıyla fişəng atar
İncik incə dərəsinə.
Zəmanənin təklədiyi,
Necə zərbə həklədiyi
Astanbəyli dərvişinə, –
Hacı Məhəmmədə çatar.
8 oktyabr 2011-ci il.
TÜNCER CÜCENOĞLU
(Türkiyə)
Elçinə
“Qatil”i oxuyarkən
Azərbaycan xalqının
böyük,
cəsur yazarı,
dostu olmaqdan şərəf duyduğum
sevgili Elçin!
“Qatil” –
misilsiz bir oyun.
Yığcam, ancaq dərindən dərin...
Və dostum olduğunçun da
şərəf duyuram.
Ürəyinə, beyninə sağlıq!
Çox yaşa və hər il
ən azı
belə bir oyun yaz.
Yazar olmaq gerçəkdən də
zor deyilmi?
9 iyun 2003, İstanbul.
AĞACƏFƏR HƏSƏNLİ
Ümid ağacı
Görkəmli dövlət xadimi, əsərlərini sevə-sevə oxuduğum, həmişə pənahım bildiyim qüdrətli yazıçı Elçinə
“Ümid sonda ölür”, deyiblər, ancaq
ümidim ölmədi axı sonda da.
Üzümə bir dəfə gəlmədi “qoçaq”,
özgə libasda da, özgə donda da.
Hikmətdir nənəmin sözünün canı,
bağrımın başında tufan qoparıb:
“Ümidin üstündə bərk oturanın
sonda kürəyini soyuq aparıb”.
Adlayıb keçmişəm ümid qışını,
vurub sifətimi ümid bürküsü.
Ümid daşı bilib elçi daşını,
babamın gözündən qaçıb hürküsü...
Adama pənahdır Allahın piri,
bəndənin ruhunu saflıq oyadıb.
Susub ələkçinin qıl verənləri,
ümid qapısından peşman qayıdıb.
Yuxumu qaçırıb min ağrı-acı,
məni ara yerdə söz salıb işə...
Ürəyimdə bitən qəm ağacının
barsız budağını silkələmişəm.
2011-ci il.
AKİF ƏHMƏDGİL
Elçinə ehtiramla
Xalq yazıçısı Elçinə
Ezopu Elçindən eşitmədikmi?!
Esseni Elçindən eşitmədikmi?!
Elin, ev-eşiyin etibarıdır,
Elçin elmimizdir, eloğlumuzdur.
Edib ehramlara ezamiyyəti,
Eşitdim, Elçinim Ermitajdadır.
Essenin elçisi, elmin ehramı,
Epiloq, epiqraf, epitetleri...
Ehtiram eylədik esselərinə,
Eşidən eşqini elan eylədi.
Elmin elçisidir, elin elçisi,
Eşitsin ellərin etirafını.
28 iyun 2011.
SƏLİM BABULLAOĞLU
Xalq yazıçısı Elçinə
“Aydınlı gecələr” hekayəsinin müəllifinə
Yarpaq bitər yaşıl-yaşıl,
Qonar budağa quş kimi.
Kimi baxar naşı-naşı,
Kimi görər bihuş kimi.
Kimi ömrün manqalına
Xeyirdən çır-çırpı atar.
Kimi şərin tonqalında
Özünü yandırıb yaxar.
Nəfsi, qəlbi möhürlüysə
Pislikdən yorulmaz biri.
Kimi alçaq könüllüysə
Anlayar sonsuz Xeyiri.
Su axdıqca dolar səhəng,
Uşaqla uçar çərpələng,
Yaşayar adam, kəpənək
Bütöv bir ömrü hər biri.
Yarpaq qopar sarı-sarı,
Düşər torpağa quş kimi.
Naşı görməz gözəl Yarı,
Aşıq sevər sərxoş kimi.
20 sentyabr 2011.
ELXAN ZAL
Mahmud və Məryəm
Elçinə
Qarabağ üstündə tənha bir məbəd,
Zikrin səmasında qanad çalır qut.
Əsir torpaqlarda daşanda şiddət,
Həsrətin adına tük salır bulud.
Yollar tor bağlayıb, cığırlar cadar,
Daşlaşan dualar uyğusunda dəm.
Ömür qayğıları çəkəndə avar,
Göz-gözə dayanır Mahmudla Məryəm.
Susqun gədiklərdə birəm-birəm qar,
Könül dəhlizində susmaz əndişə.
Kimsəsiz dağlarda qalan mahnılar,
Lənət oxuyurlar Qara Keşişə.
28 aprel 2012.
NƏRİMAN QASIMOĞLU
Biri məndən keçir o sətirlərin...
Görkəmli yazıçımız,
əziz Elçin müəllimə
Səni bir sətirtək yazmış ömrümə,
Həmd olsun Tanrıya, kəlməsi gözəl!
Zillərəm gözümü Tanrı əmrinə,
Bəzəyi, naxışı, ilməsi gözəl.
Salıram yadına bir dar macalı,
Min şükür, uğurla sınandı baxtım.
O sətrin içindən göyə ucalıb
Tanrıya uzalı əlimi sıxdın.
“And olsun qələmə, yazdıqlarına”1,
Ulduztək parladır yurdumda səni.
Bir yazar işığı düşür yarına,
Sökülür dan yeri nurundan sənin.
Bax necə şəfəqlər göyə sərilir,
Enir sətir-sətir ağ vərəqlərə.
Biri məndən keçir o sətirlərin,
Qoşur məhrəm-məhrəm al şəfəqlərə.
FƏXRİ MÜSLÜM
Elçinə
İtmiş ömürlərdən gələn səsləri,
Göyərdib, iç edib sözə güvəndik.
Danın dan üzünə salavat bilib,
Ocağa güvəndik, közə güvəndik.
Sinirlər gərilib Zamanı tutdu,
Arzular buludu, dumanı tutdu,
İşimiz umudu, gümanı tutdu,
Gedib çatmadıq da, ərzə güvəndik.
Can atdıq göylərə, göy bizi sıxdı,
Çəkildik öymüzə, öy bizi sıxdı,
Vardıq içimizə boy bizi sıxdı,
Vətən, yurd bilib də, gözə güvəndik.
Sel-çamur əlindən bulaq incidi,
Naşı ayağından oylar incidi,
Dəhnəmiz incidi, çaylaq incidi,
Rəngə, ruha dönmüş irzə güvəndik.
Alın yazımızda dərdim ağrıdı,
Gör nə günə qaldıq, mərdim ağrıdı,
Şehə tutulmuş gül dərdim ağrıdı,
Ömrün baharında küzə güvəndik.
Türkün qalasında yadlar dolaşdı,
Dolaşıq isimlər, adlar dolaşdı,
Naxələf ulaşdı, bədlər ulaşdı,
Təklənib bir cana, özə güvəndik.
Alma gülüşlərə bənd olub qaldıq,
Elə binələnib, kənd olub qaldıq,
Elə sərhədlənib, sədd olub qaldıq,
Kəsik cığırlara, izə güvəndik.
Kor fələk dünyaya qəm çiçəklədi,
Ürəkdə tel olmuş sim çiçəklədi,
Gümüş şehə tutdu, nəm çiçəklədi,
Yaxşı ki, inama, düzə güvəndik.
Hal-əhval almadı nə yoxuş, nə dik,
Qalıb ətəyində nimdaş göyərtdik,
Mamıra tutulmuş boz daş göyərtdik,
Yaşam, taqət bilib dizə güvəndik.
Açılan səhərlər, dan üzü çəkdi,
Aylı gecə çəkdi, gündüzü çəkdi,
Palıdın, çinarın dümdüzü çəkdi,
Nə yaxşı, doxsana, yüzə güvəndik.
13 iyun 2011.
TOFİQ NURƏLİ
Hörmətli Elçin müəllim üçün
Bu dikbaş dalaşqan uşaq
Göylər boyu çox uçacaq...
Hələ özüyçündü,
ancaq,
Sonralar Elçin olacaq.
Qeybdən bir işıq saçdı,
İşığın dalıyca qaçdı...
... hələ ki, Baladadaşdı,
Sonralar Elçin olacaq.
2012.
1 Quran, Qələm surəsi,
1-ci ayə – müəllif
çap et