Qəmin dəryasın görmüşəm
Ağıl çaşıb, huş seyrəlib,
Ürək yandıqca kövrəlib.
Dünya mənimlə kəc gəlib,
Onun vəfasın görmüşəm.
Dartılıb sevda düyünüm,
Kim açacaq bu düyünü?
Mən neynirəm ta sevgini,
Onun cəfasın görmüşəm.
Asan tova yatan olduq,
Nə axdıq, nə də durulduq.
Daim arxadan vurulduq,
Namərd qisasın görmüşəm.
Yedəyimdi qəm əlimdə,
Gözüm bulud, nəm əlində.
Bir də üzmərəm dərində
Qəmin dəryasın görmüşəm.
Könül nəğməsi
Sən mənim nəğməmi oxuma, bahar!
Ürəyim doludur oxuyum bir az.
Könlümün sökülən ilmələrini,
Günəş şəfəqilə toxuyum bir az.
O nəğmə mənimdir oxuma, bulaq,
Dinsəm sellənərsən bəbəklərimdə.
Əzəl oylaqlara yenə qalxaraq
Səslərəm otları, çiçəkləri də.
O qəmli nəğmənin şirin anları,
Salxım söyüdlərin kölgəsindədir.
Mənim qəm nəğməmin son yadigarı,
O Dədə çinarın gövdəsindədir.
O mənim nəğməmdir, sən sus, ey külək!
O torpaq həsrətli qəm havasıdır.
Dağıtma sən onu qeyzə gələrək,
Sökülən şairin öz dünyasıdır.
Sən gəl bu nəğməyə toxunma, Araz!
Çoxdan gözlərimə axıb, dolmusan
İndi də bu yükü mən çəkim bir az
Ağlaya – ağlaya Xəzər olmusan.
Bir ömür çatmır
Hərdənbir kövrəlib yaşdan yazıram,
Dərələr çağırır daşdan yazıram
Nə yazsan pozuram, başdan yazıram
Ürəyimcə olub, könlümə yatmır.
Torpaq ah çəkirsə o ah mənimdir,
Anam ağlayırsa günah mənimdir.
Ümid, inam dolu sabah mənimdir,
İnamsız bir sabah ağlıma batmır.
Ata-babalardan belə məsəl var.
“Əzəldə gülənlər, sonradan ağlar”.
Təbimə yad gələn sönük duyğular
Könlümü ovudub, başımı qatmır.
Torpağın üstündə həyat duyğusu,
Altında əbədi ölüm yuxusu.
Hələ doğulmayıb sözün çoxusu,
Nə qədər deyirsən bir ömür çatmır.
Dağların
Zirvəsi qar sinəsində duman – çən
Heç açılmır qaş – qabağı dağların.
Külək əscək doymaq olmur ətirdən
Bir cənnətdir gül qucağı dağların.
Səsə düşdüm, kəklik, turac oxudu,
Sarı çiçək kəklikotu qoxudu.
Bu təbiət elə bildim yuxudu,
Göy meşədi əl – ayağı dağların.
Göyə baxdım qartalları qıy vurur.
Dağ keçisi şeşələnib şux durur.
Qırov seli bənd – bərəni uçurur
Dağılmasın bu novrağı dağların.
Ölümdən o yana
Nazik bir tordan sallanan hörümçək tək,
Yapışmışam dünya köçündən bərk-bərk.
Yüz ildir, min ildir izinə düşmüşəm,
Qopa bilmirəm, yoldayam.
Qaçhaqaçda, köçhaköçdə,
qovhaqovdayam,
Gah sondayam, gah əzəldə,
bir az göydə, bir az yerdə.
Sonumu görürəm dünyaya gəldiyim gündən
Məşhər ayağına çəkilirəm indidən.
Ruhuma girov qaldığım
Günahlarımdan asıldığım
Dünyadan nə deyəcəyəm, özüm də bilmirəm?
Bu yolun sonu yox.
Dünyanın “Olum”, “ Ölüm” oyunu kimi,
Torpağın ölümü ovudan qoynu kimi.
Ta ömrün sahilinə çatıram
Ölümü qarşılamağa,
Özümə baxmağa gedirəm.
Həyata gəldiyim kimi tənhayam, təkəm
Tənhalıq içində
Yenə özümü görürəm dönsəm hayana,
Bilmirəm nə var ölümdən o yana.
Mən özüm-özümə bir sirr olmuşam
Mən özüm-özümə bir sirr olmuşam,
Sirrimin səddini çapa bilmirəm.
Dağlara dirənən qırıq yolmuşam,
Döngə, dönümünü tapa bilmirəm.
Ömrümü gəzişmək həvəsim gəlir,
Öz içimə düşüb azıram hərdən.
Səhvlərim getdikcə gömgöy göyərir,
Elə giley-güzar yazıram hərdən.
Sən demə bu dünya “azmaq yeriymiş,”
Dumanına salir, çəndə itirir.
Elə iynə ilə gor qazmaq yeriymiş
Gələn ehtiyacdan ölür-dirilir.
Əjdaha ağzında haqqımı görüb,
Çəkilib içimə qısılımmı mən?
Sözüm söz olaraq qalacaqdısa,
Kəsərsiz sözümdən asılımmı mən?
Bir payız yuxusu
Ölümü sevirəm,
Ondan qorxmuram – deyə
Özünü öyən yox,
Ölümdən qaça bilərəm deyən yox.
Ölümdə bir həyatdır.
Əgər yaşayıb, yanmısansa,
bir ovuc külün də
Torpağa qatdır.
Yetkin yaşın astanasında
Ölüm yaxınmı, uzaqmı
Bilmək çətin
Ya şəhid torpağın çəkmək həsrətin?
Ölümün bir xisləti, bir üzü var,
Vaxtlı-vaxtsızı,
Geci-tezi var.
O bir başlanğıcdır, əzəldir
Səni yaşadırsa,
Ölümdə gözəldir.
Ölümə vüsal kimi baxıram,
Təkcə qəfil gəlişindən qorxuram.
Söz qırıq, fikir yarımçıq,
Eləyə bilmədiklərin
Bir xəyaldır artıq.
Yaşamaq varkən
Nədir bu ölüm qorxusu
Bəlkə ayrılıqlar ovudan
bir payız yuxusu?
Ayrıla bilmirəm düşüncələrdən
Ay yaşıl yarpaqlar, qönçədə güllər!
Bir gün görməyəcək sizi gözlərim
Bir – birin qovacaq fəsillər, illər,
Solacaq yollarda qalan izlərim.
Yenə dəyişəcək suların səsi,
Bülbül də budaqda dil – dil ötəcək.
Yenə oxunacaq sevgi nəğməsi,
Sevənlər qol – qola deyib, güləcək.
Bir vaxt çalınacaq nəvəmin toyu,
Bir evdən birinə yol uzanacaq.
Bir pillə artacaq nəslimin boyu,
Mənim də qalacaq xatirəm ancaq.
Hanı yaşıdlarım, hanı taylarım,
Dörd yanım boşalıb ürəyim kimi.
Qollarıma təpər olan qızlarım,
Yaşayın siz arzum, diləyim kimi.
Dünya həmin dünya, gələn insanlar,
Çarpışıb keçəcək yenə nələrdən.
Gəlirik – gedirik dünyaya nə var,
Ayrıla bilmirəm düşüncələrdən.
çap et