525.Az
Mən heç böyümədim ki... - Şeirlər
Xuraman HÜSEYNZADƏ
Atam yaxşı-yaxşı işlərdə
işlədi,
yedi, içdi –
hər içəndən sonra
anamın başında yumruqlarının
şişi böyüdü.
Atam gözlərimdə kiçildikcə
gördüyüm dəhşətlərdən
gözlərim böyüdü –
mən heç böyümədim ki...
Çoxaldı evimizdə stollar,
qab-qacaqlar,
qədəhlər çoxaldı,
yemək qazanları böyüdü –
dostlarının vəzifələri böyüdükcə,
içki məclisləri çoxaldıqca
evimizdə...
Ayaq üstə durmaqdan,
zülm çəkməkdən
anamın qarnındakı şiş böyüdü–
mən heç böyümədim ki...
Füzulidən,
Zakirdən,
oxuyardı atam
sözü yalnız söyüş bilən
polis rəislərinə,
bazar müdirlərinə...
evimizdə nə qədər
poqonlu, vəzifəli
yal itinin qarnı böyüdü
yeməkdən, içməkdən –
mən heç böyümədim ki...
Bişirdiyi yeməklərdən
çatmazdı anama,
durub bir küncdə içini yeyərdi,
gecələr səssiz ağlayardı
kimsə eşitməsin deyə,
Bir Allah,
bir də mən bilirdik
anamın ağladığını...
Yaxınlaşıb gözlərini
silərdim əllərimlə,
göz yaşları ovcuma düşdükcə
atam gözümdən düşərdi.
aylar belə keçdi...
illər belə keçdi...
və bir gün –
atam arağı tərgidən gün
uşaqlığım özünü asdı
köhnə məhləmizdəki
ərik ağacının budağından...
Azad qadın
Bir az qorxu olsun gözlərində,
üzünə qonan
təbəssümün üzünə
qaş-qabağınla pərdə çək.
Əllərin öyrəşsin
kədərli gözlərinin
yaşını silməyə –
ağır ol,
fağır ol,
evinizin küncündə
süpürgəyə dönməyi öyrən,
bundan sonra
azadlıq dediyini
özün süpürməlisən
həyatından...
Anam, yadında saxla,
bacım, unutma,
bizdə azad qadın
olsa-olsa,
ya heykəl olur,
ya da fahişə...
Bu otaq
Bu otağın divarı
gözlərindən nəm çəkib.
Sən siqaret çəkəndə
sənə baxıb qəm çəkib.
Otağını toz basıb,
güldanında gül solub.
Tora saldığın qızlar
dönüb hörümçək olub.
Belə getsə bu tənha
otaq udacaq səni.
Qadın qucağı boyda
yataq udacaq səni.
Paltarların çirklənib,
kitabların saralıb.
Bir otağa sığırsan –
dünyan necə daralıb!
Bu otaq – doğum evin,
bu otaq – qəbir yerin –
nə zamansa öləcək
yaxşı şairin biri...
Sevgi etirafı
Hə, dostum, sənə
kimdən deyim,
kimdən danışım...
Gəl, səni dəli kimi
sevməyimdən danışım.
Amma elə qorxuram,
mənə “dəli” deyərlər.
Azad sevgini sevmir
bizim milli dəyərlər...
Hə, dostum, axı necə,
necə deyəydim sənə:
görüşdüyün qızlardan
bir də danışma mənə!
Necə deyəydim axı,
yollardan yığ gözünü,
unut mənə dediyin
“əziz dostum” sözünü?!
Ürəyinin soyuğu
titrədirdi səsimi.
Deyəmmirdim: sənintək
sevməmişəm heç kimi.
Utanırdı baxışım,
gizlənirdi gözündən.
Ruhum şirə çəkirdi
hər bir acı sözündən.
Çoxdan anlamalıydın –
sevginin dili olmur,
saçına sığal çəkən
ağappaq əli olmur.
Dostum, elə qorxuram,
mənə “dəli” deyərlər.
Azad sevgini sevmir
axı, bizim dəyərlər...
O yol
Bu yolun başlanğıcı
o yolun bitdiyi yerdi,
o yol mənim gəldiyim
sənin getdiyin yerdi.
Biz o yolda qarşılaşmalıydıq
mən gəldim,
sən getmədin –
orda bir yol yoruldu
səni gözləməkdən,
məni gözlətməkdən...
Marixuana
Məni
marixuana kimi
ciyərinə çək ,
məndən asılı ol –
necə ki,
mən telefondan
asılı qalmışam,
səndən başqa kimsəm yox,
gözlərinin küncünə
qısılıb qalmışam –
aç qollarını,
qolların ötürsün məni
ürəyinə...
Belə olur sevmək...
Belə olur sevmək-
ürəyin
onda qalır,
baxışların pəncərədə.
Sən də özündə olmursan heç,
belə olur sevgi...
Sevgidən payına düşən
ya uşaq olur,
ya da xatirə...
Getsəm uzaqlara...
Gözlərimdən sevinc ayrılan kimi
ayrılıb getsəm uzaqlara,
yaralı ürəyimin qaysağını
qoparan kimi
qoparıb baxışlarımı gözlərindən
gedərdim,
Mümkün olsaydı getmək,
gedərdim, yeni sevgilər
olan yerə
gedərdim,
məsələn,
dənizlə göy üzünün öpüşdüyü
üfüq xəttinə tərəf,
amma sevgilim,
ordan da
ayrılıq qoxusu gəlir,
orda da
sevgi var,
saflıq var,
ölüm var...
mümkün olsaydı getmək,
ayrılığı tərk edərdim...
lll
Yoruldum sənin
etiraflarını eşitməkdən,
yoruldum səhvlərini
bağışlamaqdan,
unutma –
səhv
hədiyyə deyil ki,
ürəyin kimə istəsə
bağışlayasan...
lll
Heç vaxt saçıma sığal çəkilmədi,
kimsədən bir xoş söz
eşitmədim,
adicə “qızım” sözünü də eşitmədim
atamdan,
anamdan...
Sənsə mənə
“gözümün işığı”,
“anam”
deyirsən...
söz acını doyurmaq çətin işdi
bunu bilirsənmi?
Yuxusuzluq
“Pəncərədən bayıra bax” deyir...
Açıram pəncərəni,
şəhərin hələ insan nəfəsi dəyməyən
saf havası
atır özünü
taybatay açılan pəncərədən
evimizin ağuşuna...
Dan yeri ilmə-ilmə söküldükcə
şəhərin eyibi açılır:
küçələrdə insanlar görünür,
səs-küylü maşınların arxasınca
tüstülər sürünür...
Şəhər oyanır...
Yatmaq zamanıdı.
09.12.2012 
çap et