525.Az
"Qocalmış şeirlər"in davamı- Fikrət Sadıq
MAĞIL
Onda ki, uşaq idik,
Nağıl var idi- mağıl.
Nə yaxşı ki, böyüdük,
Ağıl var idi- mağıl.
Bizə göz qoyan xeyli
Paxıl var idi- mağıl.
Cahillərin içində
Ahıl var idi- mağıl.
“Səs-küy salma, yerində
Qaxıl”! var idi- mağıl.
Qəlblərdə sirr saxlayan
Daxıl var idi- mağıl.
Dar gündə başaq düşən,
Taxıl var idi- mağıl.
Bütöv ola bilmədik,
“Dağıl” – var idi- mağıl.
DESİNLƏR
Gecəyə mütləq zülmət,
Gündüzə ağ desinlər.
Kömürə zil, qapqara,
Zərə parlaq desinlər.
Dağ- səbrlə ucaldı ki,
Adına dağ desinlər.
Gül bitirən baxça –bağa,
Gül baxça –bağ desinlər.
Çağları qarışdırma,
O çağ, bu çağ desinlər.
O çağ, bu çağ məlumsa,
Nəyə hacaq desinlər.
Torpaq topa bənzəyir,
Bəlkə topraq desinlər.
Yerdə hər yer yaxındır,
Göyə uzaq desinlər.
Sol gəlib solda dursun,
Sağa da sağ desinlər.
Qılınc yazı yazırsa,
Daşa varaq desinlər.
Həyata –nə toy –büsat,
Nə təmtaraq desinlər.
Həyata – dərd əridən
Sönən çıraq desinlər.
Qəlbə çəkilən dərdə
Dağ üstdən dağ desinlər.
İnsana –Dünya ilə
Qanlı – bıçaq desinlər.
Ağ olma, qoyma sənə,
Üzlü qonaq desinlər.
Haqq bilir, suç kimdədir,
Yetər, nahaqq desinlər.
Haqqında haqqı var ki,
Haqqında Haqq desinlər.
KƏDƏR, KƏDƏR
Yovuşmaz-sərt, əyilməz-ər – kədər, kədər.
Qəmdən böyük, dərddən betər – kədər, kədər.
Sənə qardaş, bir arxadaş, olmaya kaş!
Daş kimidir, daşda bitər – kədər, kədər.
Ümmanlarda üzə çıxan incilər var,
Füzulidə ümman qədər – kədər, kədər.
Bu çeşmədən su içmişdir Leyli –Məcnun,
Ali qanun tək mötəbər – kədər, kədər.
Tərs qədəmi sevincdən də uğurludur,
Dar ayaqda dada yetər – kədər, kədər.
Lap istəsə sarayları yerlə-yeksan,
Gülzarları viran edər – kədər, kədər.
Lap istəsə ürəkləri puç eləyər,
Niyyətləri də dərbədər – kədər, kədər.
Bəlkə qismət, bəlkə alın yazısıdır,
Çövri- səfa deyil hədər – kədər, kədər.
Möhkəm dayan, bil düşmənin çox zalımdır,
Zənn eləmə, keçib gedər – kədər, kədər.
Bəlkə dönən insana öz əməlidir,
Bu göz yaşı, bu dərdi –sər – kədər, kədər.
Olmasaydı nə şair, nə şeir vardı,
Yazılmazdı şah beytlər – kədər, kədər.
Bağrı –badaş doğulubdur bizim ilə,
Əsgik olmaz Yerdən dərdlər – kədər, kədər.
DAĞLARA ƏLVİDA
Bu dağlar, ulu dağlar,
Çeşməli, sulu dağlar.
Burda bir qərib ölmüş
Göy kişnər, bulud ağlar.
(Bayatı)
Onda ki, uşaq idim,
Onda yox idi dərdim.
Amma, vallah o şeiri,
Mən o vaxtdan bilirdim.
Dağlara vurulmuşam,
Dünyaya göz açandan.
Güclə düşür yadıma,
Hesabla, gör haçandan.
Ayağım yer tutandan,
Evimizdən qaçmışam.
Ot üstündə sürüşüb,
Tikana dolaşmışam.
Yadımdır hələ də,
Bir lalə bu dərədə,
Bir lalə o dərədə,
Bizi çağırar, çağırar.
Çeşmələri şırıl-şırıl,
Burda çağlar, orda çağlar.
Bitirdiyi turşəng, yemlik.
Əməköməçi təzə-tər.
Dağa qalxırıq-enirik,
Çığırlar ipliyə bənzər.
Əlimə, ayağıma
Zəncir kimi, ip kimi
Yapışıbdı cincilim.
Bu- qayadan yola baxım!
Bu –daş üstdə dincəlim!
Saatlarca, sakitcə
Əyləşərdim daş üstə.
Bunu da çox gördülər,
Yaş gəldikcə yaş üstə.
İnsan yaşa dolduqca,
Çox şey olur qadağa.
Mənə dedilər “qoca,
Evdə qal, çıxma dağa”.
Dağlar, ilahi dağlar.
Od tutub qəlbim ağlar.
Dağa həsrət xəyalım,
Qəlpə –qəlpə dağılar.
Gəlin, əlimdən tutun,
Məni dağa aparın.
Gözümdə donub qalsın,
Dağın axar-baxarı.
Onda yataram rahat
Gözlərimdə dağ sehri.
Onda sən də bilərdin
Niyə yazdım bu şeiri.
ŞƏKİLLƏRDƏ QALACAQ
Bu dünya – heç dünyadı,
Bu dünya – puç dünyadı.
Özü heç nə olsa da
Rast gəldiyi hər kəsə
Söz atdı yorulmadı.
Sonuncu ləqəbimiz
Olubdu “gəldi –gedər”.
Çöldəki vəhşi ota
bizi bərabər
tutdular.
Yer üzünün əşrəfiydik
haçaqsa,
Noldu, nə tez
unutdular.
Bundan sonrakı ömrümüz
Şəkillərə çevrilib,
Şəkillərdə qalacaq,
Şəkil nədir?
Ya ağ-qara,
ya al-əlvan,
kağız –varaq.
Zil gecədə gizlənmiş,
Zər, gümüşlə süslənmiş,
Sənin əksin,
Sənə baxdı,
üzə çıxdı.
Aydın gündüzə çıxdı.
Nə ən bahalı baş daşı,
Nə ən möhtəşəm abidə.
Nə ən yanıqlı göz yaşı.
Nə təmtaraq,
nə dəbdəbə, nə də,
Ən hüznlü mahnı belə,
Ən kədərli şeir belə,
Əbədi qalmayacaq.
Mürür-zamanla sönəcək,
Hamısı külə dönəcək.
Adam yoxdursa dünyada
Yoxdur ondan bir səs-soraq.
Kim salacaq onu yada,
Yalnız beş-üç kağız varaq.
O da cansız,
sapsarı, lal.
Sən də belə süst oturma,
Sən də belə qəmgin durma,
Sərt külək ol,
Gəz dünyanı qapı-qapı,
bəlkə tapdın.
Ya bulud ol,
Qoşul səyyar buludlara
axtar, ara,
yorulmadan,
Yoxdur dünyada bu adam.
Ya qatarda, təyyarədə,
Ya maşında, arabada,
Ya Yer kürəsi adlanan
Bu boydana xarabada
Yoxdur bu adam.
Yoxdur özü,
amma izi
düşüb qalıb şəkillərdə .
Şəkil zərif təsəllidir,
Göydən gələn böyük dərdə.
Ay doğacaq, gün doğacaq,
Qarışacaq o çağ, bu çağ.
Lap axırda
Səbr də qurtaracaq.
Kim bilir bu haçaq, olacaq?
Şəkillər də solacaq.
Bu dünya –heç dünyadı?
Bu dünya –puç dünyadı.
Şəkillər də heç olacaq,
Şəkillər də puç olacaq.
VƏTƏNİ TANIMADIM
Bu şahanə dağları,
bu al-əlvan çölləri,
bu füsunkar diyarı,
qarış-qarış gəzdim,
doymadım.
Sonra bir də dolandım.
xudbin adamlarına,
nadan adamlarına
paxıl adamlarına
rast gəldim,
addım-addım.
Vətəni tanımadım.
BİLİK İSTƏ
Gör necə dəyişib, aləm.
Gözdən düşüb,
dəftər –qələm.
Kitab durub göz qabağında.
Ta oxunmur diz üstə,
Ta qoyulmur miz üstə.
Di, gəl indi –
o, adamdan
bilik istə!
DUA-2
Yerdən göyə şifahi məktub.
Bəndə üzünü Allaha tutub,
Pıçıldayır duasını,
Açıb söyləyir, birər-birər,
Sirr olan iltimasını
Xəbəri yoxdur ki, yolda
Hər addımda maneə var.
Adamlar, adamlar.
Qonşunun gözü,
paxılın sözü,
mollanın özü.
Üstəlik, dağ-daş,
qar-yağış, külək.
Bunlar yolu kəsməsə,
Poçt insafla işləsə.
Onun üzü güləcək.
LÜĞƏT
Malik-
burda malik,
kor obanın məliyi.
Malik – burda malik,
cəhənnəmin mələyi.
KEŞKƏ...
Hər gün – səhər, axşam
Elə hey eşidirəm.
Filankəsə göz dəyib.
Keşkə eşidəydim ki,
Filan yerdə,
Filankəsə söz dəyib.
UŞAQ AĞLAYANDA
Uşaq ağlayanda;
Göydən Allahı
Yerdən Ananı
çağırır.
Uşaq ağlayanda;
Göydən-Yerdən gələn
bütün səsləri qırır.
Uşaq ağlayanda;
bir göz qırpımında,
bir anda,
donur həyat.
Təyyarələr uçmur,
maşınlar dayanır,
adamlar ayaq saxlayır.
Uşaq ağlayır...
Göyü-Yeri örtür sükut.
Dünya qərq olur,
Bu – Böyük Bütöv Sükuta.
Hamının qanı qaralır.
Ağlama!
Sənə yanan
Yenə Allah,
Yenə Anan
olacaq.
Allah başının üstdə,
Anan yanındadır, uşaq!
Payız, 2012
12.12.2012 
çap et