Mən də yola çıxmışam
mən də yola çıxmışam
gedirəm, veyil-veyil,
dünya bir təhər olub,
ağlım başımda deyil;
gedirəm veyil-veyil,
gözümdən yuxu qaçıb,
gecə alaqaranlıq
yolun yarısı uçub;
gözümdən yuxu qaçıb,
halım qalmayıb daha;
uçurumun kənarından
duam çatır Allaha;
baxıram Göy üzünə,
Göyüzü bom- boş qalıb
uçurumdan o yana
hələ bir yoxuş qalıb;
Göyüzü bom-boş qalıb
ulduzlar hara düşüb...
uçurumun kənarından
Allahın səsi gəlir
Allah da dara düşüb;
ulduzlar hara düşüb,
Göyüzü nə gündədi?
Yer üzü də çat verib
dağlar kündə-kündədi;
mən də yola çıxmışam,
gedirəm, veyil-veyil,
bu yol hara aparır
ağlım başımda deyil.
Gecəyarısındakı tənha qadın
qalxıb- qalxıb dikəlib
pəncərədən düşən
Ay işığına,
sonra da
fərqinə varmadan
aylı gecənin,
baş qoyub ötən günlərə,
yatdı;
saçlarında bir nəfəs vardı,
bir hənirti vardı qulaqlarında,
isti bir öpüşün dadı
illərdən bəri
çəkilib-çəkilib
getmək bilmirdi,
üzündən, gözündən,
dodaqlarından;
və daha sonra
gözəl günlər görəcəyinə
inanırmış kimi
titrək əllərinin gəzdiyi divar
az-az çiçəkləyib naxışlanırdı;
çöldə
oyaq pəncərəsindən
lap uzaqlarda
xırdaca-xırdaca yağış yağırdı.
çap et