"Mən cənnətin gözətçisiyəm" deyəndə məni gülmək tutdu. Adam o qədər ciddi idi ki, doyunca gülə bilmədim. Başımı tərpətdim, dodaqlarımı dodaqlarıma basdım, susdum.
Bu o deməkdir ki, dünyadan bezənlər indi cənnət ümidində idilər.
"Siz hansı cənnətin gözətçisisiniz" - Soruşdum.
"Dünyadakının" - dedi.
"Yer üzündə cənnət varmı?"
"Əlbəttə. Əsl cənnət yer üzündədir. Atamız Adəmin dünyada bir yerdən başqa yerə qovulduğu bütün müqəddəs kitablarda yazılmayıbmı? Onun gəldiyi yer də qovulduğu yer də dünyadır".
Bu söhbətin dini mübahisəyə çevriləcəyini hiss edərək susdum. Bir həftə ərzində ilk dəfə uzun gəzintiyə çıxmışdım. Gecə-gündüz yağan yağış payızın qoxusunu, rəngini, bir sözlə, bütün gözəlliklərini məhv etmişdi. Su ilə birlikdə küçələrdə sürünən saralmış yarpaqlar bomboz bir məzarlığa çevrilmişdi. Almanlar günəşi görən kimi hava sərin olsa da, paltolarını atıb bayıra çıxmışdılar.
Mənim susmağımdan ruhlanan kişi öz məzhəbindən danışmağa başladı. Danışdıqça da əlindəki jurnallardan verməyə çalışırdı. Nə oxumaq, nə bir şey haqqında mübahisə etmək, nə də moizə dinləmək istəmirdim. Amma nədənsə, ehtiyatsızlıqla ordan ayrıla bilmədim. Mən altı kilometr uzaqlıqdakı Reyn çayına qədər getmək üçün evi tərk etmişdim. İndi çayın sahilində küçə musiqiçiləri, səki və divar rəssamları noyabrın son günəşindən həzz almaq istəyənlərlə dolu idi. Onların arasına qarışmaq, ara küçələrdəki kafelərdən çıxan təzə qəhvə qoxusunu içimə çəkmək bütün dərdlərimi unutdururdu.
Qarşısında belə dayanıb getmədiyimi görüb danışdıqca deyir, səsinə təsirli poetik çalar verirdi.
"İnsanlar ömürlərini Tanrı, xoşbəxtlik, cənnət və sülh kimi məfhumları axtarmaqla keçirirlər. Hər şey əbəsdir... Hamısı sənin yanındadır, sənin içindədir... Özünlə barışsan, sülh sənin əlində, Tanrıyı düşünsən, Allah səninlə olacaq..."
Hələ də beynimdə "cənnət" var idi. Nədənsə bizimkilərə, xüsusən də kişilərə cənnətdən danışanda dərhal hurilər ağıllarına gəlirdi. Əslində bəzi "alimlər" televiziyada huriləri elə təsvir edirdilər ki, inanmasanız da, maraqla dinləməyə başlayardınız.
Adam, İsa Məsihin İncildə cənnəti necə təsvir etdiyini danışmağa başlayanda mən onun sözünü kəsdim:
"Cənnətdə hurilər olacaqmı?"
Bir anlıq təəccübləndi, mətndən əzbərlədiyi səlis nitqini yarımçıq kəsdi, papağını düzəltdi.
O, mənim almanca "Jungfrauliches Madchen" sözümü bir neçə dəfə təkrarladı, çünki hurinin alman dilində qarşılığı yoxdur. Sonra özünü toplayıb dedi ki, "Belə bir şey yoxdur".
Narazıymış kimi başımı tərpətdim.
"Huri yoxdursa, cənnət nəyə lazımdır?"
"Baxın, belə sadə düşünməyin! İsa Məsih bu dünyaya qayıdacaq və bu dünya cənnət olacaq. Biz hamımız yer üzündə cənnətdə yaşayacağıq. Tanrıyla yaşamaq istəmirsən?"
Üzümü turşuddum, qaşımı çatdım və yenidən başımı buladım.
"Bir az çətindir".
"Çətin nədir?"
"Tanrıyla yaşamaq..."
Kişi yenə Tanrının gözəlliklərini təsvir etməyə başladı. Bugünkü tənhalıq, depressiya, yadlaşma, qəddarlıq, qohumluq əlaqələrinin qırılması həmişə insanların başına gəlir, çünki onlar Tanrıdan uzaqdırlar.
Əslində onun dedikləri xoşuma gəlirdi. Kiminləsə danışmaq pis hal deyildi. İllərdir onu bu küçədə eyni yerdə görürdüm, amma onunla maraqlanmamışdım. İndi birdən-birə belə bir fürsət yarananda fikirləşirdim ki, bundan yararlanım. Onun yaşını, ailəsini, niyə bu işlə məşğul olduğunu soruşdum. Onun altmış doqquz yaşı var idi və qırx yaşlarında üç övladı olduğunu söylədi. Təqaüdə çıxandan sonra könüllü olaraq bu vəzifəni üzərinə götürmüş və insanları doğru, işıqlı yola dəvət edirdi. O, hər gün işə gedirmiş kimi səhər tezdən durub jurnalları, kitabları ilə bu guşədə insanları cənnətə dəvət edirdi.
"Uşaqlarınız da sizin kimi inanır?"
O gülümsədi.
"Xeyr, inanmırlar. Əgər insan Tanrı və cənnəti istəmirsə, mən ona nə edim?"
"Bəs həyat yoldaşınız?"
Sərbəst sol əlini mavi gözlərinə uzatdı. Gözünün kənarında qəfil əmələ gələn yaşları əlinin tərsi ilə sildi.
"Mən onu burada gözləyirəm. İsa Məsih gələndə o da gələcək".
İnsanların inancları fərqli olsa da, hissləri, düşüncələri, ümidləri, kədərləri, ayrılıq ağrıları eyni idi. Sanki göz yaşlarımız eyni bulaqdan süzülürdü, axan yaş duzlu və acı idi.
Yaşadığı vaxt adı Ulrix Kötinger olan cənnət keşikçisini arxamda qoyub getdim. Bu mürəkkəb küçədə daha neçə il gözləməli olacağını bilmirəm. Amma onun içini dolduran ümid ona fərqlilik verirdi. İnsan onun cənnət təsvirinə inanmasa belə, arzuladığı cənnətə ümid və arzu ilə baxa bilərdi.
Noyabr 2022, Köln
çap et