GÖY QURŞAĞI
Bir gün dəli külək kimi
Sənin arxanca əsəcəm,
Bir səhər qəlbinə dolub,
Yollarını da kəsəcəm.
İzləyəcəm qarış-qarış,
Addım-addım izləyəcəm...
Həm dözəcəm ayla-illə,
Ürəyimdə olan eşqə,
Səndən cavab gözləyəcəm.
Görsəm əgər sənə qarşı könül eşqin...
Sən də cavab verərsənsə...
O ürəyə, o sevgiyə,
Bax o zaman, dəli külək
Fırtınatək çağlayacaq.
İldırımlar çaxdıracaq,
Leysan yağış yağdıracaq...
Elə orda o sevgini dəfn eləyib,
Həzin-həzin ağlayacaq,
Sevgisini dağlayacaq...
Peşman-peşman əsib-əsib,
Sonra geri qayıdacaq,
Xeyli zaman inandığı
Bu sevginin yaxasına
Qara yaylıq bağlayacaq...
Nəhayət ki, açılacaq yenə səma,
Bənövşələr düzüm-düzüm,
Xatirələr çözüm-çözüm,
İstəmirəm varlığıma zülm eləyim,
canım-gözüm!
Qəlbə hökm etmək olmaz,
Sevən ruhum heç vaxt solmaz...
Nəhayət ki, göy qurşağı görünəcək
göy üzündə,
Şehli çəmənlərə günəş doğacaq,
Yenə də könlümə sevgi dolacaq!
SƏMANIN AL GÜNƏŞİ
Yağış yağır, damcı-damcı,
Ürəklərə qəm ələnir,
acı-acı...
Həm də zülmətə bürünmüş bu gecəyə
Kədər verir, yağan yağış,
Damlaları naxış-naxış.
Amma mənə elə gəlir, vallah bu heç
yağış deyil,
Səma adlı bir gözəlin,o mənalı gözlərindən
axan yaşdı!
İtirdiyi sevgisinə sadiq qalıb, saxladığı
qara yasdı!
Yəqin səma itirdiyi günəş üçün
yas saxlayır,
Görən hara getdi günəş?
Bəs nə üçün itdi günəş?
Görən nə vaxt qayıdacaq səmasına?
Nə vaxt qovuşacaq səma,
Günəş adlı isti, qaynar, həzin
sevgi dünyasına?
Görən səma dözəcəkmi günəşinə
qovuşmaqçın?
Yoxsa elə sübhə kimi ağlayacaq?
BU HƏYAT YOLUNDA
Neçə ürəkləri varaqlamışam,
Neçə çəmənləri oraqlamışam,
Neçə sevənləri soraqlamışam,
Heç demə naşıyam, ruhum bir incim,
Dünya sevncimdən olub bir əlçim.
Mən sevən biriyəm, sözə bağlıyam,
Cüt qoşa qanada, gözə bağlıyam,
Kədəri, qüssəni atmağa nə var,
Ürəyi sevgiylə vuran insanın,
Ruhuna bulaqtək axmağa nə var?!
Qəlbini bir sözlə almağa nə var?!
Yurdumun bu ilıq, od nəfəsindən,
Mən ilham alaraq cilalanmışam,
Qəlbi bədxahların daş qəfəsindən,
Kədərdən ələmdən uzaqlaşmışam.
Çəməndə çiçəklə, aranda güllə,
Meşədə kəkliklə, bağda bülbüllə,
Dərələr keçmişəm, dağlar aşmışam,
Qayada bulaqla dodaqlaşmışam.
Uzaq səfərlərdə yaraqlaşmışam.
Bu həyat yolunda bulaqlaşmışam.
Kədəri, qüssəni atmağa nə var,
Ürəyi sevgiylə vuran insanın,
Ruhuna bulaqtək axmağa nə var?!
Qəlbini bir sözlə almağa nə var?!
DÖYƏCƏM QAPINI
...Bir gün xəbər eləmədən,
Döyəcəm sənin qapını,
Gizli olan məhəbbətə,
Heyran qoyacam hamını.
Bir cüt sevən qovuşacaq,
Ürəkdə sevgi daşacaq,
Alov kimi alışacaq,
Həsrətin bitən zamanı.
Ruhuma olmusan qida,
Ürəkdə qopur min nida,
Allah, nədir bəs bu sevda?!
Unudub, pisi, yamanı,
Heyran qoyacam hamını.
...Döyəcəm sənin qapını!
ÜRƏYİMDƏ SAXLARAM
Milyon-milyon insanların
əhatəsində,
Özümü tənha hiss edirəm...
Sanki duman
bürüyüb cahanı,
Yalan, laqeydlik,
xəyanət görürəm!
Bacardıqca qaçıram
insanlardan,
İçimdə odlu bir sevda
ola-ola...
Gözlərimə nisgil yaşı
dola-dola...
Başımıza gələn işlər xatirələr
adlanır,
Oxunmuş bir kitab kimi
qatlanır...
Bütün bu olanları,
tale yazısı bilmişəm,
Sonra da uşaq kimi,
şirin-şirin gülmüşəm...
Amma niyə görəsən, bütün bu olanlardan
sonra,
Səni səndən və onlardan,
sızıldayan canımdan çox
sevdim???
Səni bu ruhuma nə qədər yaxın bildim!
Yoxsa ki, sən gülürsən bütün bu olanlara?
İcazəsiz, sualsız ürəyə dolanlara.
Səni elə beləcə saf sevgimə bələyib,
Gözlərimdən ələyib,
ürəyimdə saxlaram!
Söylə, daha kimə könül açarsan?
Yoxsa ordan da qaçarsan?!
çap et