Yoxluğun elegiyası
Hər dəfə yuxuda görəndə səni,
həyətdə görürəm, evdə görürəm.
Mən səni hər zaman kənddə görürəm.
Yüyürək görürəm, qaçan görürəm,
danışan görürəm, gülən görürəm.
Mən səni, mən səni belə görürəm.
... Bu dəfə üzünü görə bilmədim.
Utandım.
Üzünə baxa bilmədim.
Danışa bilmədim,
dinə bilmədim.
Zaman çox şeyi dəyişib.
Kənd də daha o kənd deyil.
Yollar da,
cığırlar da itib,
evlər də,
adamlar da...
ağaclar da küsüb.
Torpaq da əlini bizdən üzüb.
Orda yer də, göy də
bu dünyadan üz döndərib:
boşluqdan içini qucaqlayan
təndir də,
künbəz də,
ətrini itirən qızılgüllər də,
qana boyanan arxlar da,
o xoş günü itirən xoş baxtlar da.
Sən olmayan evdə hər şey dağınıq,
sən olmayan yerdə hər şey boşluq,
yerini dolduracaq heç nə yox...
Qorxdum boşluqdan, ana,
yaman qorxdum.
Geri döndüm.
Səni itirdiyim yerdə tapmağa.
Sabah yenə ziyarətinə gələcəm.
O gülər üzündən
solğun bənizimə təbəssüm qatmağa,
boşluğu içimdən atmağa.
Qucaqla məni, ana,
qucaqla daşlaşmış qollarınla.
Sığal çək bozarmış üzümə,
sənsiz dünyanı ağ-qara görən gözlərimə,
sığal çək bərkimiş əllərinlə.
Başımı buz kimi dizinə qoyum,
bir günlük səndən doyum.
Qoynuna sığınmaq üçün
daşımı oyum?
Oyummu, ana?
Əvvəlkitək al məni,
al məni qoynuna.
Səni apara bilmədim.
Nə əlindən tutub gedə bildim,
nə yanına düşüb gedə bildim,
nə qoluna girib gedə bildim,
Ana!
Son arzum qaldı ürəyimdə.
Apara bilmədim səni
xoşbəxt olduğun yerə,
deyib-güldüyün yerə,
olmaq istədiyin yerə...
Gücüm çatmadı.
Oğul gücüm, ağıl gücüm.
Nə səni qoruyub saxlaya bildim,
nə yurdu.
Hər şeyi itirdim,
Səni də,
yurdu da,
zamanı da...
Yoxluğun dəyişdirdi adımı.
Mən də daddım anasızlıq dadını.
Təkcə atama uzanan yolun
işığına qısılmışam.
Kəndimizə gedən yolun birinə
qaranlıq çökdü.
Buludlar yollara göz yaşı tökdü.
Göy üzünü almış
qapqara buludlar.
Üstümə yüyürür
saralan umudlar.
Anam da yox,
görən məni kim ağlar?...
Qara daşdan
bulaq gözlü
anam ağlar,
oyyy..., ağlar.
Daha darıxmağa dəyməz bu gecə
Gecənin sədası, səsi budursa,
yuxusu, xəbəri, sözü budursa,
gecənin mənası, özü budursa,
daha darıxmağa dəyməz bu gecə.
Gəldim ki, biryolluq gecədə qalam,
ağrını, acını içimə alam,
mən ha çalışdım ki, əzizi olam-
məni bircə kərə öyməz bu gecə.
Nə yatdım, hələ bir yuxu da görəm,
o qədər gözlədim, zamandan döləm,
ortaq nəyim qaldı gecəylə böləm,
məni yuxusuyla döyməz bu gecə,
bir dəli sevdaya dəyməz bu gecə.
Səni gətirən yol
Səni gətirən yol yaman uzandı...
Döngəmi çoxaldı, yolmu daraldı?
Səni gözləməyə səbirim çatar,
yollara baxmaqdan gözüm saraldı.
Yol çəkən gözlərim ölçür yolları.
Sənin addım səsin gəlir gümanda.
Yolunu gözləmək yaman çətinmiş
səsini içinə çəkən zamanda.
Mənə gələn yollar tanısa səni
yüyürüb qolları üstünə alar.
Bir sipər bağlayıb yol kənarına,
baxan baxışları gözlərdən salar.
Yollar etibarlı adam kimidi.
Qorxusuz, ürküsüz çatdırar səni.
O yolun sonunda dayanan kəsin
qoşa qollarına atdırar səni.
Gecənin sükutu
İşıqları sönməyən o tək evin
pəncərəsin bir göyərçin döyəcək,
dimdiyində gətirdiyi məktubun
hər sözündən sənin ətrin gələcək.
o ətirdən yuxu qalmaz gecədə,
o gecəni xatirələr alacaq,
o gecənin sükutunu pozacaq
adam gəlib düz önündə duracaq.
gözlərinə dikiləcək iki göz,
yanağında o qonağın öpüşü,
lal divarlar yaddaşına köçürər,
pərdələrin izlədiyi görüşü.
bu gecəyə lap ömrünü verərsən,
yalvararsan qaranlığa ilk kərə,
bir ismarış göndərərsən günəşə-
“noolar, sabah sən yuxula, yat”- deyə.
Həsrət
Məni payız seçdi fəsil içində.
Günümü xəzanlar hey tumarlayır.
Sənin əllərini göylər saxlayar,
Mənim əllərimi yer qamarlayır.
Sənsizlik hər gecə üşüdür məni.
Donur öpüşlərin izi üzümdə.
Baxışım gözündə ağlayır sənin.
Bir ağac göyərir köhnə izimdə.
Bir sazaq içimdən titrədir məni,
Bahar istəyimi qəfil don vurur.
Havası sorulmuş bu boş qəfəsdə
Həsrətin özünə təzə ev qurur.
Bu sənsiz dünyada nəyim var mənim.
Çəkilib gedirəm bu yer üzündən.
Nələr çəkdiyimi göydəki bilir.
Ah yerin yeddinci qatından gəlir...
Bu yol zamandan keçir
hara aparır məni
özü kədərli yollar,
alıb qolları üstə
oxuyur dərdli yollar
məni hara aparır
bu kədərin içində,
göy üzü qara bulud
ağlaşma var səsində
gecə-gündüz yol gedən
bu yol zamandan keçir,
qaranlığın içində
qatı dumandan keçir
bu yol bir ömür yolu-
nə zamanı bilinər,
nə gümanı bilinər,
nə də məndən silinər-
bu yol mənlə sürünər,
sürünər ömür boyu
sonu görünməz yolun,
izi silinməz yolun,
dərdi bilinməz yolun
kədərinə sığındım,
ayağımla, izimlə
mən yoluma büründüm,
büründüm ömür boyu...
Sürüşüb düşmüsən gözümdən bəlkə
Gecə öz içində əritdi səni,
Sən çıxa bilmədin gecə içindən.
Mən səni görmədim, görmədim, niyə?
Sənli küçələrdə adamlar həmin,
mən səni görmürəm onlar içində.
mən səni görmədim güllər içində.
Bəlkə də yanımdan ötüb gedirsən,
Bəlkə də dayanıb mənə baxırsan.
Bəs niyə ətrini duymuram, niyə?
Ətrin qoxusumu çıxıb yadımdan?
Şəklinmi, adınmı çıxıb yadımdan?
Külək bir kölgəni aparıb gedir,
Bəlkə o kölgənin özüsən elə.
Səsin eşidilmir qulaqlarımda.
İtib addım səsin minlər içində.
Daha sən onlarla eynisən, birsən.
Bəlkə yaddaşımdan sən silinmisən.
Bilmirəm, bilmirəm indi sən kimsən.
Bəlkə də sən məni hey çağırırsan,
Bəlkə də səsin də dəyişib sənin,
Bəlkə də görnüşün dəyişib sənin.
Bəlkə sən çıxmısan daha yadımdan.
Niyə tanımıram səni səsindən,
Niyə tanımıram səni üzündən,
Niyə tanımıram bəs yerişindən?
Sürüşüb düşmüsən bəlkə gözümdən.
Bəlkə də hardansa baxırsan mənə.
Bəlkə də nələrsə deyirsən mənə.
Mənim qulağımda səslər qarışıq.
Mənim gözlərimdən baxışın itib...
Güllə səsi gəlir yerin altından
Bu gedişin, zamanın... qəmi var, ağrısı var,
içində naləsi var, dərdi var, yanğısı var.
Körpələr boylanır təpə qəbirdən,
körpələr boylanır qəbir qucaqdan,
körpələr boylanır qan quyusundan.
Bir körpə anasın axtarır hələ
açılan güllənin alovlarında.
Bir gözdə analar güllələndilər,
bir gözdə ataya uçdu güllələr.
Güllələr körpənin son oyuncağı,
güllələr körpənin son dayanacağı.
Körpənin torpaqlı tər sinəsində
sevdiyi qırmızı lalə böyüyür,
üstündə bir qara güllə yarası.
Günahsız körpələr, məsum körpələr
körpə paylarını yaşamadılar,
körpə çağlarını yaşamadılar,
körpə adlarını daşımadılar.
Yarımçıq qoyulan ömür payıyla,
üzündə o donmuş sevinc halıyla,
bir körpə dolaşır, bir körpə gəzir
Qanlı Xocalının gecələrini,
Kərkükün, Mosulun...
Hələbin, Kabulun,
köhnə Varşavanın...
Bağdad, Dəməşqin
sevincsiz, uşaqsız küçələrini.
Ötür, illər ötür, zaman dəyişir,
səndə də, məndə də güman dəyişir...
Axşamın birində, günün birində
bu qara dünyada, yalan dünyada
kor fələk dolanan məkan dəyişir.
Baxışlar dəyişmir, sükan dəyişir.
Naqisin xisləti dəyişmir hələ,
nifrətlər sevinclə bölüşmür hələ,
körpə gülüşləri öpüşmür hələ.
Təmiz bildiyimiz o, boz səmadan
mərmilər tökülür, bombalar yağır
körpə evlərinə, uşaqlı evə.
Güllə səsi gəlir yerin altından...
Güllə səsi gəlir oyuncaqlardan...
çap et