ÜRƏKSİZ ADAM
Sən məndən gen dolan, ürəksiz adam,
Çəkdiyim dərdləri çəkə bilməzsən.
Şam kimi üzülüb gecə sübhətək,
İynənin gözündən keçə bilməzsən.
Vətənsiz heykələm, doğma vətəndə,
Əlibaltalılar budayır məni.
Axıb durulmadan, neynim hələ də,
Torpaq günahlarım qınayır məni.
Mən o mən deyiləm, sevda başında,
Saçına sevgidən çiçəklər düzən.
Yurdsuz bir dərvişəm ahıl yaşında,
Haqqın sorağıyla dünyanı gəzən.
İçimdə bir göynər dünyam var hələ
Bu qəm tufanında ta üzüm gülməz.
Mən söz adamıyam, başdan ayağa,
Duyğuma yad nəfəs yol tapa bilməz.
Zəngin bir ölkənin ac şairiyəm,
Ehtiyac mənimlə hər gün görüşür.
Qələmin ucundan masanın üstə,
Söz-söz, heca-heca göz yaşım düşür.
Belə yaranmışam, belədir təbim,
Yalandan, yaltaqdan uzağam, yadam.
Vətən ürəyində, torpaq dilində,
Hələ yer tapmayan ürəksiz adam.
ÜRƏYİMDƏ GÖZLƏYİRƏM
Təzə mənzil almışıq
geniş işıqlı,
Təmtəraqlı, yaraşıqlı.
Bənzəri yoxdur köhnə evimizə.
Bu təzəlikdən,
Bu gözəllikdən
Təzə ruh köçür sanki ömrümüzə,
Qızım, nəvəm sevincdən elə bil
Aşıb-daşırlar,
Köçməyə hazırlaşırlar.
Mən onlara ancaq
Xoş günlər diləyəcəyəm,
Andıma, inadıma,
İslanan yuxularıma güvənəcəyəm,
Səni köhnə evimizdəki
Doğma odamızda gözləyəcəyəm.
Bir-birimizə söykənə-söykənə,
Bir-birimizə yükünə-yükünə
Ömrü başdan başlayaq,
Ürəyimizcə yaşayaq doyunca,
Bir gün evimizin toz basmış
Buz bağlamış divarından asılan,
Bir baxışa iki ömür
Yazılan şəkil olunca.
Yaman təşvişdəyəm,
Qaçıram pəncərəyə, qapıya,
Qorxuram gəlməyəsən
İnadım məni qınaya.
Təkliyimlə doludur evim, odam,
Gecikmə, uzaqlardan
Ömrümə gələn adam.
Nəfəsimin yorğunluğunda
susuram,
Ümidi bir udum nəfəsinə
bağlayıram.
Addım səslərini ürək təki
Döyüntülərim kimi izləyirəm,
Səni ürəyimdə gözləyirəm.
PAYIZ ŞEİRİ
Havalar soyuyur, göy qəhərlənib,
Yağış yağır gülün, çiçəyin üstə.
Üstümə çırpılır qürbətin yeli
Ağrılar şığıyır ürəyin üstə.
Dərələr dumanı geyir əyninə,
Ömrümə kədərdən yol cığır salır
Bu gündən baxıram dünənki günə,
Yadımda xatirə göynəyi qalır.
Ürək də tilsimli sevda yeriymiş,
Heç kəs bu tilsimdən baş aça bilməz.
Bir gön bu ömrün də yolu dönəcək,
İtən sevgilər də geriyə dönməz.
Payız xəyallarım bürüyüb məni,
Xəyallar içində hər gün azıram.
Yandan ötüb keçən ömrün yazına,
Dumanlı bir payız şeiri yazıram.
BİLMİRƏM
Qolumda köhnə zəncirim,
Əlləşib qıra bilmirəm,
Ağrısı məndə yurd salıb,
Bu dərdə çara bilmirəm.
Duman-çən düşüb izimə,
Toru çəkilib gözümə.
Elə hopmuşam dözümə,
Ayağa dura bilmirəm.
Gecə fikir, gündüz fikir,
Yağış gözümdən nəm çəkir.
Ömür ağrıda tükənir,
Üz tutum hara, bilmirəm.
Zaman ağrılardan keçir,
Güman ağrılardan keçir,
Dərd gələndə bizi seçir,
Niyəsin sora bilmirəm.
Öz şələmdi kürəyimdə,
Qəm gül açıb diləyimdə.
Qisas ölür ürəyimdə,
Qılıncı çala bilmirəm.
SƏNİ UNUTMAĞA QOYMUR
Divardan asdığım
Son şəklin
Yalqızlığımın ağrılarını
Mənə unutdurur.
Dodaqlarında qalan
Bir xısma təbəssüm,
Üzündək bir dəstə çiçəyə
bənzər sevincin
hələ də olduğu tək durur,
Səni unutmağa qoymur.
Son anda bir udum nəfəsə,
Qəfil gələn ilahi bir səsə
Ehtiyac kimi umduğum sevgin
gözlərindən boylanır,
Mənə hayan olur,
Ovqatım təzələnir, durulur.
Səni unutmağa qoymur
Dözürəm...
Sınıq körpü kimi
Araya düşən ayrılığın cəbrinə,
Sığınıram acılı-şirinli
Xatirələrin səbrinə.
Dolanıram, əli boş
Gözləri dolu.
Ümidim evimdəki sükutun
Saçlarını yolur.
Səni unutmağa qoymur.
çap et