Ağdam
Baharı var idi, yazı var idi,
Yaman bəla çəkdi başı Ağdamın.
Ömrümün-günümün mənası idi,
Qalmayıb daş üstdə daşı Ağdamın.
Saç ağarıb, saqqala dən düşübdü,
Ayrılığın bizi yaman üşütdü.
Dağlar uçub, düzlərə çən düşübdü,
Başlayıb boranlı qışı Ağdamın.
Yağı bürüyübdü dörd bir yanını,
Bir eşidən yoxdur ah-amanını.
Amansız sellərə qatdı canımı
Gözündən sellənən yaşı Ağdamın.
***
Bizə dəydi kafir gözü, nəzəri
Qan ağlayır Natəvanın qəzəli
Sən gözəldin - zamanın ən gözəli,
Daş olub yurdunda qalaydım, Ağdam.
Gümanımız imdad olub, dad olub,
Bar-bəhərin quruyubdur, bad olub.
Doğmaların uzaqlaşıb, yad olub,
Bir ovuc torpağın olaydım, Ağdam
Bizdən küsüb ölənlərin məzarı,
Təkcə sənsən Rəşidin dərd axarı.
Göz yaşımız daşıracaq Xəzəri
Köksündə saralıb-solaydım, Ağdam
Qocaldım
Bu dünyanın boranı var, yazı var,
Baharı var, şaxtası var, buzu var.
Sərt üzü var, yalanı var, düzü var,
Dizlərimi zaman bükdü, qocaldım.
Bu dünyada ayrılıq var, ölüm var,
Sədaqət var, ləyaqət var, zülüm var.
Ömrü boyu bir əlimdə külüng var,
Saçlarıma duman çökdü, qocaldım.
"Qarabağda nə day qalıb, nə dana",
Qaçıb, köçüb hərə gedib bir yana.
Salan yoxdur bu işləri nizama,
Fələk məni dara çəkdi, qocaldım.
Ayrı düşdüm yurd-yuvamdan, elimdən,
Qarqarımın, Xaçınımın selindən.
Nankorların, kafirlərin əlindən
Ağrı içdim, acı içdim, qocaldım
Rəşid deyər, daim sözün düzünü,
Gördüm bu dünyanın hər tür üzünü.
Haqla-ədalətlə dedim sözümü,
Ömür gəlib qəfil keçdi, qocaldım.
Rəşid KƏRİMOV
çap et