|
|
|
|
Mikayıl Müşfiqin əziz xatirəsinə
Qaranlıq soyuq zindanın
Soyuq divarları arasında ulu bir şair
Son anlarını yaşayırdı.
Saçları pərişan və dalğın
Üzü isə batan günəş kimi solğun.
Kədərlə gülümsəyirdi ölümün üzünə.
Baxışları da nəsə deyirdi
dik baxaraq cəlladın gözünə...
Şair öz ölümünə necə baxdısa
Cəllad da buna dözmədi
Gözləri yaşardı cəlladın
Əli çaşırdı cəlladın
Silahı yerə düşdü.
Əsdi əlləri, əsdi dizləri
Yaşardı cəllad gözləri.
Müşfiq...
O ulu şair ...
Ağlama, cəllad, ağlama
Öldür məni
Öldür, pul qazan
Cəllad qışqırdı:
...Baxma mənə, baxma...- dedi,
Mən də insanam,
Cəllad olanda nə olar...
Müşfiq düşündü:
Əgər bu cəllad insandırsa,
İnsan olmayan kimdir görəsən,
Yanındakı əmr verən qatillərmi?
Şairi arxadan atdı cəllad.
İki gülləsi boşa getdi,
Üçüncüsü sərrast...
Döşəmədən açılan qapı
Xəzərin dalğa səslərini gətirirdi zindana.
Beləcə bir ömür çatanda sona
Bir şair öldü o gün.
Ancaq bilmədilər ki,
Ölümüylə doğulub
Dünyaya gəldi o gün.
Həvva ADƏMSOY (VASALOVA)
5 iyun 2018